‘Is er geen sprake van culturele toe-eigening in ‘Rough Diamonds’?’

Het was best verwarrend om in dezelfde week ‘Rough Diamonds’ (Netflix) te bingen en naar ‘Shalom allemaal’ (Play 4) te kijken. Zelfde locaties, zelfde tradities, en met een beetje fantasie zijn ook de personages inwisselbaar. Die worden in ‘Rough Diamonds’ nochtans bijna allemaal gespeeld door Vlaamse acteurs.

Voor zover ik dat kan beoordelen, doen ze dat ook heel geloofwaardig. Ik weet niet of ik Robbie Cleiren (Eli Wolfson) ooit nog zal kunnen zien als niet-jood, zonder pijpenkrullen en typische kledij. Janne Desmet lijkt al een heel leven getrouwd te zijn met een joodse man. De bijrollen van Peter De Graef en Joost Vandecasteele zijn herkenbare archetypes, al was het maar door die fantastische baarden. En waar hebben ze allemaal zo goed Jiddisch leren spreken, vlotjes schakelend met het Nederlands? Als goj hoor ik elk geval geen verschil met wat ik in Antwerpen weleens op straat meekrijg.

Maar achter die baarden en pruiken blijf ik wel de Vlaamse acteurs zien die ik al zo lang van theater en televisie ken. En af en toe vraag ik me af of er al dan niet sprake is van culturele toe-eigening. Ooit speelden witte mannen zwaar geschminkte indianen en zelfs Afro-Amerikanen, maar dat kan vandaag niet meer. De makers van ‘Rough Diamonds’ hadden wellicht geen andere optie. Tv en theater zijn nagenoeg taboe in de orthodoxe gemeenschap. Een cast van echte orthodoxe joden was onhaalbaar.

Maar stel dat Joost Vandecasteele morgen in dezelfde outfit op het podium zou verschijnen, en daar dezelfde koosjere slager en halve gangster zou spelen als in ‘Rough Diamonds’, zouden we dat dan niet eerder grappig, dan wel ongepast vinden?

Op het einde overheerste toch de bewondering voor het acteertalent van de Vlamingen, en de honger naar meer.

Karel Michiels, via mail.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: