Jan De Maesschalck (61): Van de brug af gezien

Dromend over vroeger stoot ik op dit oude zelfportret in verknipt papier, net voor ik in mei 1988 door Guy Mortier werd opgevist uit een Waaslands moeras.

Kalend van de honger en omdat mijn collages geen succes kenden, een somber realistisch beeld. De conceptuele kunsten vierden toen immers hoogtij, en ene Luc Tuymans was nog volop bezig met het in gang steken van die wereldwijde comeback van de schilderkunst met goedkope verf op katoenen doekjes. De uitgeknipte bakelieten telefoon bleef stil wegens onbetaalde Belgacom-facturen....

Flitsend naar het nu ben ik als 61- jarige schilder verplicht verder te werken om dat RSZ-gat in mijn werkend verleden te dichten vóór het P-woord valt. Maar ik beken, ik doe het met plezier en zou het geen dag willen missen.

Het heden, dus! Dit portret van Saga Norèn (‘The Bridge’) in olie op paneel hing meer dan een jaar lang aan de muur van mijn atelier; ik raakte maar niet uitgekeken op haar wegdromende blik. Toen ik het in maart 2019 tentoonstelde bij Zeno X bleek ik niet als enige verliefd op die ogen: het was meteen verkocht. Na het lezen van een Humo- artikel omtrent Asperger (A.S.S) schreef ik toen dit onnozel rijmpje en hing het aan die lege nagel van mijn ateliermuur: ‘Bakeliet - liet - liet, zingt een merel uit verdriet ‘. Ik mis haar blik nog steeds.