Jan Mulder: ‘Andy Murray is een patiënt geworden die mopperend om hulp vraagt’

Mohammed Salah van FC Liverpool ziet na een mooie combinatie met Jordan Henderson een laatste tegenstander opdoemen, passeert die en staat vrij voor doel. Salah legt aan en schiet naast. Dat gaat de coach voelen. Voor het oog van vijftigduizend fans scheldt Salah succestrainer Jürgen Klopp de huid vol. Klopp krimpt ineen. Blijft roerloos zitten. Mo is niet tot bedaren te brengen. Hij pikt dit niet en stampt woedend met de voet op de grond. Maakt een wegwerpgebaar richting bank. Alle trainers en assistenten krimpen ineen. Op het einde van de uitval maakt Mo met zijn vingers een nul en hij neemt hoofdschuddend over zoveel onkunde zijn positie op het veld weer in.

Op Wimbledon demonstreert Andy Murray het gedrag dat we voor een beter begrip op het voetbal geprojecteerd hebben. Daar is zoiets onbestaanbaar. Mocht Salah het inderdaad doen, dan wordt hij onmiddellijk vervangen en krijgt hij een boete ter waarde van een maandsalaris, te weten 1,3 miljoen euro. Salah zal het natuurlijk niet in zijn hoofd halen om de schuld van zijn falen aan Jürgen Klopp te geven: hij trapte die bal toch naast? Zo gaat het niet op het Centre Court. Andy Murray mist en coach Ivan Lendl en zijn legertje mede-jaknikkers krijgen de volle laag: ‘Stommelingen. Onbenullen.’

Het verbazingwekkende is dat het wordt geaccepteerd. Murray is niet de enige. Iedereen doet het. Met de ogen vertwijfeld rollend, draaien de vrouwen en mannen zich na een misser naar het vak met de coach: ‘Waarom deed je dat nou?’ Zonder lachen. De Australiër Nick Kyrgios stelde, voordat hij een vrouwelijke lijnrechter beledigde, na een jammerlijke misslag aan zijn trainersstaf luidop en tot in de tenen verontwaardigd de vraag: ‘Why? Why?’ De begeleiders bogen het hoofd en zwegen. Ze hadden ter plekke kunnen, ja, moeten zeggen dat zijn voetenwerk niet deugde, ‘het racket verkeerd in je hand zat en jij je aandacht beter bij jezelf kunt houden, want coaches mogen niet mee tennissen, aangezien het reglement dat verbiedt, dus bazel niet zo, verwende aap’, maar tenniscoaches aan de top van deze business zijn tot slaaf gemaakten. Ze zwijgen, buigen, knikken, kruipen. De commentator van de BBC prees de vechtlust en het commitment van Andy Murray, die op een gegeven moment zelfs een cameraman de schuld van een verloren game leek te geven, toen hij woedend met zijn hand de lens wegstootte. Wat Murray met al zijn gekanker vooral deed, was zichzelf dwarszitten. De deskundige commentator zwijmelde: ‘En nóg een schepje erbovenop, en nóg een inspanning om de bal te halen. Kijk hem eens zichzelf stimuleren! Oh, you weergaloze sportman.’ Gevangen in zijn bewondering voor Murray merkt hij niet dat Andy een patiënt geworden is, een atleet die steunend en mopperend om hulp vraagt. Op de baan tenminste. Op de persconferentie is hij weer de intelligente en sympathieke Andy Murray, ooit nummer 1 van de wereld. Hij onderging vele operaties aan heup en andere onderdelen, mankt door al het ingebrachte metaal enigszins, verschijnt op Wimbledon en verdient daarvoor alle lof, maar in zijn bijna ontroerende verlangen nog eenmaal te schitteren heeft hij zichzelf mentaal in een knoop getrokken. Kyrgios is niet goed snik en lijkt niet te redden, Murray leeft wel optimaal voor zijn sport en heeft een kans. Ik zou beginnen met wat meer fatsoen tijdens de wedstrijd.