Jan Mulder: ‘De transferwaarde van Tielemans steeg ter plekke naar 80 miljoen euro, allemaal dankzij dat ene doelpunt’

Uschi Müller liet weten dat haar man, lijdend aan de ziekte van Alzheimer, ‘rustig naar zijn einde toe sliep’ en dat der Gerd zijn opvolger bij Bayern München, Robert Lewandowski, zeker de evenaring gunde van zijn record van veertig goals in één Bundesliga-seizoen. Uschi: ‘Maar veertig is wel genoeg niet, Robert?’ Niet eroverheen alstublieft, wilde Uschi zeggen, ter ere van Gerd.

Voor de evenaring moest Lewandowski naar Freiburg. In de 26ste minuut kreeg Bayern een strafschop, Lewandowski ‘nam zijn verantwoordelijkheid’ en evenaarde het record uit het seizoen 1971-72 met een zachte trap in de hoek. Hij trok zijn shirt uit en eronder verscheen een truitje met het opschrift 4Ever Gerd. Alle denkbare sentimenten golfden door Duitsland. Gerd had de hoofdrol in het drama, niet Robert. Nergens ter wereld worden oud-spelers zo in ere gehouden als in Duitsland. Als Uwe Seeler 80 wordt, opent de Tagesschau ermee, de twintigste sterfdag van Fritz Walter wordt door alle media herdacht en Gerd Müller zal voor eeuwig zacht slapen in de harten van alle Duitsers.

De vraag is nu of de grote Robert Lewandowski het record, ondanks het vriendelijke verzoek van Uschi Müller, zal breken. Op de laatste dag van de competitie speelt Bayern München thuis tegen FC Augsburg. Op het moment dat u dit leest, is die wedstrijd gespeeld en ik denk dat hij het record nu op zijn naam heeft. Lewandowski is een goalgetter (goed woord), net als Gerd Müller. Hij kon niet anders, de drift was te groot om te negeren. Hopelijk deed hij het niet met een penalty. Ik denk aan een volley. Lewandowski ligt horizontaal in de lucht en schiet de bal met een halve omhaal onder de lat.

Zijn treffers zijn vaak mooier dan die van Gerd Müller, wiens doelpunten de geschiedenisboeken ingingen als Nähmachinetore. Deze naaimachinegoals worden gemaakt in het doelgebied, Lewandowski doet het graag vlak voor of achter de zestienmeterlijn met meer technisch kunnen dan de, overigens sublieme, draaikonterij van Gerd. Beide spelers ervaren hetzelfde geluk: goal. (Van Kevin De Bruyne weten we dat hij meer voldoening haalt uit een assist dan een doelpunt. In dat hoofd moet iets vreselijks zijn misgegaan.) Gerd eerde terecht de goals en het liefst frommelde hij ze over de doellijn. Het bijzondere van frommelgoals en niet te missen intikkertjes is, dat ze dezelfde extase veroorzaken als wonderen die je niet ziet aankomen, bijvoorbeeld schoten van veertig meter in de bovenhoek, zoals de oogstrelende beauty van Youri Tielemans in de Engelse Cupfinal. Sinds vorige week heet die finale de Tielemansfinal. Youri trapte zich in een seconde naar een hogere klasse. Zijn transferwaarde steeg ter plekke naar 80 miljoen, het bestuur van Leicester in de tribune hoopte dat hij genoegen zou nemen met een verdubbeling van zijn salaris en zijn aankomst in het trainingskamp van de Rode Duivels voor het EK zal compleet anders zijn dan voorheen. Tielemans schoot zich in de elitegroep van Lukaku, De Bruyne, Hazard en Courtois. De verlegen glimlach op het blozende gezicht is voortaan het kenmerk van de man die de Premier League aan zijn voeten heeft. Allemaal dankzij dat ene doelpunt.

Kent u Vangelis Pavlidis? Vangelis maakte zijn onvergetelijke goal tijdens Willem II – Fortuna Sittard, ergens onderin de Nederlandse competitie. Hij kreeg de bal en begon te dribbelen. Een, twee, drie, vier, vijf, zes tegenstanders. Een half uur later dribbelde hij nog in dat strafschopgebied en lobde uiteindelijk de keeper. Alleen Zlatan Ibrahimovic had ooit zo’n kunstwerk gemaakt, in Amsterdam. De pech van Pavlidis is dat hij in Noord-Brabant toverde en niet op Wembley. Zijn goal is nu al vergeten.