Jan Mulder: ‘De vijfhonderdduizend gratis condooms voor het olympisch dorp zullen dit jaar niet worden aangeboden’

Bij het geluid van de Tour is het fijn schrijven. De meanderende dialogen van Michel Wuyts en José De Cauwer zijn zeer geschikt voor het vinden van de juiste woorden, meer dan bijvoorbeeld het irritante getjilp van de vogels in de tuin omdat ik er een systeem in probeer te ontdekken dat er niet is. Raam dicht. Halfeen: de rit op de televisie begint. Michel en José zullen me tot zes uur in de gelukzalige toestand van een wereld vol landschap en tekst praten.

‘Die mannen moeten gas geven…’

‘Als het verschil vier minuten bedraagt, kan het niet meer worden rechtgezet, José.’

‘Inderdaad, dan kun je de boeken toedoen, want er is…’

‘Het verschil is vier minuten, verder praten is zinloos.’

‘Ja ja ja, vier minuten. Ik had dat niet verw…’

‘Weet je waarom je dat niet had verwacht?’

‘Nee…’

‘Er is weinig zuurstof in de lucht. Dat wist jij niet.’

‘Inderdaad, nu je ’t zegt, Michel, ik…’

‘Wat heb je daar in dat doosje, José?’

‘Ach, een hardgekookt ei met een tonijnsalade.’

Vanaf het derde uur wordt hun gesprek (Michel stelt, José beaamt) achtergrondmuziek van twee op elkaar afgestemde drummers met brushes, een nooit meer ophoudende verslaving mits je ervan houdt. Maar de Tour de France is afgelopen. Bijna had ik hier gezegd ‘de Tour is niet meer’: Michel Wuyts werd door de VRT met pensioen gestuurd, regel is regel, en toen was het duo ook voltooid verleden tijd.

Wat nu, zomer? Dat probleem is voor volgend jaar. Momenteel kamp ik met een driedubbele leegte in het bestaan: geen Touretappe, geen drie EK-wedstrijden verspreid over de dag, geen Wimbledon om de loze uren tussen de voetbalwedstrijden en soms zelfs een hele rustdag in de Tour op te vullen. Ook pikte ik ’s nachts weleens een wedstrijdje Copa América mee.

Na Wimbledon, Tour de France en EK of WK, Tour de France en Copa América zendt de BBC meestal het Brits kampioenschap bowls uit. Niet bowling, bowls. Je probeert het, maar geeft het al snel op, hoe bewonderenswaardig zacht en precies het rollen met de afgeplatte kogels ook mag zijn. Gelukkig beginnen de Olympische Spelen.

In Tokio is de noodtoestand uitgeroepen. Tachtig procent van de inwoners is tegen de Spelen. Johan Bellemans, hoofdarts van het BOIC, schetste in Het Nieuwsblad de situatie: ‘De Japanse bevolking ziet buitenlanders als invaders, als indringers en potentiële verspreiders van virussen. Het voelt als een gevangenis.’

Een week voor de opening van het omstreden evenement prees IOC-president Thomas Bach de organisatoren de hemel in: ‘Dit zijn de best voorbereide Olympische Spelen ooit. Wij danken Japan.’ In Amsterdam en Brussel vertrokken teams en individuele deelnemers vol goede moed richting noodtoestand: ‘Eindelijk.’

Ben benieuwd of ik míjn televisie aanzet wanneer de lopers en werpers, fietsers en muurklimmers aan de start verschijnen. In Nederland hebben we iets anders aan het hoofd dan gezellig sporten, hier heerst de noodtoestand. Een reden om te feesten is code donkerrood niet echt.

Laatste nieuws.

De gebruikelijke vijfhonderdduizend condooms die op de afgelopen Spelen in het olympisch dorp gratis verkrijgbaar waren (omgerekend 50 per atleet, ze gingen in Rio 2016 allemaal op), zullen dit jaar niet van de Zuid-Koreaanse rubberfabrikant worden afgenomen. Bellemans: ‘Het is hier extreem moeilijk werken.’