Jan Mulder: ‘Een sportieve en culturele boycot werkt beter dan een economische’

Het duurde één dag voor het besluit viel, maar op dag twee van de oorlog beëindigde Schalke 04 het contract met hoofdsponsor Gazprom. Schalke kan het geld van Gazprom goed gebruiken, maar besloot dat niet te doen. Liever failliet dan gezichtsverlies. Hoe anders was het door een groep juristen opgesteld ‘statement’ van eigenaar Roman Abramovitsj van Chelsea, waarin hij laat weten dat het onder de gegeven omstandigheden beter is de leiding een wijle over te laten aan ‘vertrouwenspersonen’. De grond onder zijn voeten werd heter en inmiddels heeft hij de club in de aanbieding voor 3 miljard. Nergens een spoor van de naam van vriend Poetin te bespeuren. Trouwens, ‘verkopen’? De buitenlandse bezittingen van de oligarchen zijn toch bevroren en afgenomen? Er valt niets te verkopen, en dus kan de woekerwinst ook niet aan de slachtoffers van de oorlog worden geschonken. Schenk het liever van je eigen, uit de handen van het Russische volk gerolde, geld.

Op de persconferentie na de verloren bekerfinale tegen Liverpool reageerde trainer Thomas Tuchel woedend op opeenvolgende vragen over zijn eigenaar en de situatie: ‘You have to stop it, stop it, stop it. Ik heb geen ervaring met oorlog, ik ben een voetbalmanager, geen politicus.’ Tuchel is als de Chelsea-supporters die snakken naar een prijs, het middel doet er niet toe. Tuchel staat niet alleen in zijn afhankelijkheid van een oligarch: heel Londen loopt de cocktailparty’s van de oligarchen plat en doet er zaakjes. Robert Lewandowski van Bayern München meldde zich aan het front. Hij weigert met Polen tegen Rusland te spelen in de kwalificatiewedstrijd voor het WK in Qatar. De Poolse bondsbestuurders luisterden naar hun sterspeler en namen zijn besluit over. Zweden en Tsjechië deden hetzelfde. De FIFA probeerde de meubels te redden door op een deze commerciële kliek typerende manier Rusland te laten deelnemen onder de naam van de Russische voetbalbond, maar president Infantino zag algauw de lachwekkendheid daarvan in. Voordat hij behalve corrupt ook nog scherts werd, sloot Poetin-intimus Infantino Rusland knarsetandend uit van het WK voetbal. Het IOC – wonderen bestaan – volgde: er worden geen Russische atleten toegelaten op de Olympische Spelen.

Rusland en sportfanaat Poetin staan geïsoleerd in de wereld. Dat is goed. Een sportieve en culturele boycot werkt beter dan een economische, zie de teloorgang van de apartheid in Zuid-Afrika, waar de inwoners dolgraag tegen Nieuw-Zeeland, Engeland en de Frankrijk rugbyen en dat niet meer konden wegens de boycot. Uiteindelijk verlangde het volk zó erg naar Springboks versus All Blacks, dat het regime toegaf aan de wens weer internationaal te rugbyen en in Kaapstad een concert van een echte Engelse popster bij te wonen. Het betekende het einde van de apartheid. In Moskou is de hunkering nog niet zover. Behalve de dappersten zijn velen er uit angst zo stil als Tuchel. Russische teams gaan dus een lange, lange tijd tegen Belarussen en Chinezen ijshockeyen en voetballen. Wout van Aert en Neymar zullen ze voorlopig niet zien.

Wat doen Wimbledon en Roland Garros met de nummer 1 van de wereld, Daniil Medvedev? De internationale tennisfederatie geeft hem toegang tot die toernooien, zonder dat het woord Rusland achter zijn naam mag worden vermeld. Medvedev is deelname zeer gegund, maar je boycot totaal of helemaal niet.