Jan Mulder: ‘Geen letter in de Belgische kranten over het schandaal dat het veldrijden schokte’

In de Nederlandse provincie Drenthe ligt het dorp Gieten. Vanuit mijn vroegere woonplaats Winschoten is Gieten ongeveer twee uur fietsen. Gieten was onze vakantiebestemming (’s ochtends heen en ’s avonds terug naar huis). Dé trekpleister: hotel Braams. Mijn vader en moeder vonden het spiegelei met ham er voortreffelijk.

Wanneer iemand woonachtig in Groningen naar Amsterdam of Eindhoven moest, deed hij hotel Braams aan voor een kop koffie en een stuk appeltaart. Je kon er gewoonweg niet omheen, zo gezellig was het daar. Ons ‘schoolkamp’ van de middelbare school was in Gieten. Of Rolde, Grolloo, Borger, Odoorn, als er maar hunebedden waren en het in Drenthe lag, dus in de buurt van Gieten. Op eigen houtje fietste ons groepje vrienden weleens naar Drouwenerzand, waar bakker Hendrik Buntjer in 1956 een theeschenkerij begon met een speeltuin voor de kinderen, een gouden combinatie die is uitgegroeid tot het Drouwenerzand Attractiepark van heden ten dage. Ja, Drenthe boomt. En het is niet alleen hunebed en attractiepark, ook de zandverstuiving trekt het grote publiek. Het zand mag na jaren in toom te zijn gehouden weer naar hartenlust stuiven van de overheid, wat tot gevolg heeft dat de felgekleurde zandhagedis, de zandloopkever en de rode lentevuurspin gewoon door Drenthe lopen en bewonderd kunnen worden. Magie. Alsof je door een telescoop van James Webb naar achttien miljard jaar geleden kijkt.

Op dinsdag 12 juli sla ik Dagblad van het Noorden open en stuit op een artikel vol bitter gelag. Drenthe huilt, Gieten is in rouw: de wereldberoemde cyclocross is niet meer. De Belgische organisatie van de Superprestige had te lang geaarzeld om Gieten voor de 34ste keer op de kalender te zetten. ‘Gieten trok er toen zelf de stekker uit.’

Secretaris Jantienus Warners van de Stichting Wieler Promotion Oostermoer had het onheil al in juni voelen aankomen omdat positief nieuws uit België uitbleef. Warners: ‘We hebben met pijn in het hart moeten besluiten om definitief te stoppen. Het zal voor velen een teleurstelling zijn, helaas hebben we geen andere keuze.’

Met het vervallen van de status Superprestige kwam de live tv-registratie van het evenement op losse schroeven te staan en daarmee de televisiegelden die de stichting incasseerde, evenals de Belgische sponsoropbrengsten. Nogmaals Dagblad van het Noorden: ‘De meest succesvolle Europese organisatie legt uiteindelijk het loodje vanwege de Belgische commerciële belangen.’ Jantienus Warners tot slot: ‘We hadden na 46 jaar op meer goodwill gehoopt vanuit België, maar duidelijk is geworden dat sentimenten, opgebouwde contacten, een goede status en in het verleden behaalde successen niet meetellen.’

De Drent, hij heeft gelijk. Dit is allemaal veel te hard en zonder aanziens des persoon gespeeld, vooral ook de persoon van de eigen Vlaamse supporter die zich elk jaar op Gieten verheugde. Gieten betekende sfeer, traditie, koers op een schitterend circuit. Je hebt natuurlijk Kruibeke, Koksijde of Meulebeke, maar Gieten is het summum. De Belgische kranten besteedden geen aandacht aan het verdriet van Gieten. Acht pagina’s Van Aert en Pogacar, de Deen Cort en de berg Granon, geen letter over het schandaal dat de wielerwereld van de veldrit schokte. Jantienus over de liefdeloosheid van België: ‘We zijn er op pijnlijke wijze achter gekomen.’