Jan Mulder: ‘Het interesseert Louis Van Gaal niet meer. Hij is te druk bezig met de organisatie van zijn triomftocht’

Daags na de eerste, lelijke, overwinning van het Nederlands elftal, had bondscoach Louis van Gaal – die na het eerste misbaksel volgens hemzelf succesvol was begonnen aan zijn campagne om wereldkampioen te worden – een gezellige familiedag voor de spelers geprogrammeerd. De pers was uitgenodigd, want die is inmiddels ook familie van Oranje, alsmede het gehele Nederlandse volk.

Het werd een opgewekte bijeenkomst. Mijn gedachten gingen naar Eddy Demarez op het einde van Argentinië – Saudi-Arabië, toen de Saudi’s de 2-1 scoorden, een zichtbaar bedroefde Argentijnse schone op de tribune close in beeld verscheen en Eddy deze geweldige zin sprak: ‘De tranen beginnen uit de ogen te vertrekken.’ Maar na de vertoning van Oranje tegen Senegal, die in andere voetbalmilieus de gezelligheid behoorlijk zou verstoren, gebeurde het tegenovergestelde: stralende gezichten, overal waar de camera je mee naartoe nam, overal waar broers en zussen, ooms en tantes hun jongens knuffelden. Louis stortte zich op elk kransje dat in beeld kwam, vleide het hoofd zachtjes tegen dat van Frenkie of Truusje aan, streelde lieve opa’s (14 stuks) en oma’s (26) van de internationals, stelde de kleinkinderen in rechte rijen op, om ze allemaal in het genot te laten komen van een foto met Louis. Nooit eerder was zo’n idylle midden in een WK waargenomen en Louis ging dus weer viraal.

Voor het aansturen van een fijn partijtje voetbal heeft hij geen tijd meer, Oranje is onder zijn bewind definitief toegetreden tot de amusementssector. Soms brengt hij een kinderfeest, vaak is het puur cabaret, dan weer speelt hij John Lanting in een klucht van Theater van de Lach. Er is altijd wel wat om enthousiast te worden over deze beminnelijke grootheid, jammer alleen dat zijn gooi naar de top van het entertainment om de vier dagen wordt onderbroken door een voetbalwedstrijd. Het lijkt hem niet meer te interesseren. Tussen zijn hoofdactiviteiten door krabbelt hij met de elleboog een systeem met één verrassing op het papiertje en laat het op de persconferentie bewonderen: ‘Hadden jullie niet gedacht, hè, dat Louis dit zou doen?’ – de royalty spreekt over zichzelf in de derde persoon. De zaal vol gelovigen is onder de indruk van het ingewikkelde systeem en de guitige presentatie van zijn zoveelste geslaagde productie.

De match begint. Een kwartier later zijn de toeschouwers wee in de maag van het gezeur op de eigen helft. De verveling slaat ongenadig toe en sleept ons hemeltergend traag naar het einde. Halverwege doet Louis een paar geniale wissels. Ze slaan nergens op. Begrijpelijk, zijn gedachten zijn bij morgen, wanneer hij de oriëntatierit voor de familie gaat leiden. Na het laatste fluitsignaal schrijdt hij glimmend van trots over het beroerde spel en penibele resultaat naar de studio en laat zich door de doodsbenauwde verslaggever van de NOS interviewen. Louis legt uit. ‘Ons doel is niet een wedstrijd winnen, wij willen wereldkampioen worden.’

Louis hoorde de wanhoopskreet van het volk niet, hij was te druk bezig met de organisatie van zijn triomftocht door de Amsterdamse grachten.