Jan Mulder: ‘Het is goed voor het voetbal dat vrouwen de tijdrekmachine hebben verfijnd’

In het door chauvinisme zwaar beïnvloede feestgedruis na de winst in de finale van het EK voetbal bedachten de Engelsen een nieuw woord voor spelbederf. ‘Masterclass.’ De spelregels voorzien in verschillende soorten spelbederf: stiekem hands maken, na een overtreding de bal wegtrappen om een snelle tegenaanval van de tegenstander te voorkomen, ingooien en uittrappen eindeloos rekken, met je hak in de strafschopstip een kuil boren en, de irritantste, bij een voorsprong in de laatste minuten met de bal naar de hoekvlag lopen en het leer daar tussen het paaltje en jouw schoen klemmen, het achterwerk bij die actie flink naar achteren stekend om geen mens nog een kans te geven de bal te spelen (‘worldclass shielding’ vinden de Engelsen). Het is allemaal spelbederf dat bij de eerste symptomen met een gele kaart zou moeten worden bestraft, hetgeen, dubbele ergernis, de scheidsrechter nooit doet.

Op Wembley begonnen de Engelse leeuwinnen twaalf minuten voor het einde van de wedstrijd het spel dood te maken. Normaal beginnen de mannen van Chelsea of Real Madrid zo’n twee minuten voor tijd te etteren, nu werd er met twaalf minuten sarren een nieuw tijdperk ingeluid. De Engelse supporters en kranten werden lyrisch, de Daily Mail beschreef de volgende dag zelfs op de seconde nauwkeurig de ‘glorious twelve minutes’ die de Europese titel hadden opgeleverd. De krant opent met enige onverholen bewondering voor treiterende keepie-uppie’s bij de zijlijn van Lucy Bronze ‘as she prepares to take a throw in’ terwijl Lauren Hemp er een hele minuut over doet om van het veld af te lopen voor een wissel. Op Twitter bejubelen fans deze zuivere staaltjes ‘masterclass’. Wanneer de twaalf glorieuze minuten spelbederf officieel beginnen, veranderen de tribunes op Wembley in ‘scenes of delirium’. Iemand schrijft: ‘Some world class shithousery. What a proud day for England.’ Een tweede: ‘Outstanding timewasting by England.’ Ik, voetballertje dat sportief opgroeide vlak na de tijd dat een notaris uit Winschoten door de politie van het sportpark werd verwijderd omdat hij ‘buitenspel’ had geroepen, is niet in staat zoiets te begrijpen. Maar we moeten mee, mee met de moderne tijd en dus leren genieten wanneer een speelster een minuut nodig heeft om de bal goed te leggen voor een hoekschop en vervolgens een collega helemaal van de overkant laat overkomen voor het trappen van die corner, het gaat om mevrouw Kelly, die op haar beurt een minuut lang wikt en weegt en de bal dan een millimeter verlegt.

Nooit eerder in de geschiedenis hadden voetballers in één wedstrijd twaalf minuten verdonkeremaand. Het is leuk en goed voor het (vrouwen)voetbal dat een uit vrouwen bestaand voetbalelftal de tijdrekmachine heeft verfijnd. Na een aanvankelijke aarzeling begon ik aan het rare idee te wennen, en daarna zelfs te hopen op meer. Elf Poolse meisjes zullen binnenkort het record scherper stellen en ruim een kwartier de bal tussen de cornervlag en hun schoenzolen inklemmen, de scheidsrechter met de stopwatch erbovenop, zich benadeeld voelende tegenstandsters die zich door de kluwen heen proberen te wurmen eromheen, aanzwellend gejuich van het publiek op de tribunes. Enkele weken later denkt de coach van Newcastle: ‘Waarom niet de hele tweede helft?’