Jan Mulder: ‘Het wordt steeds moeilijker om Kevin De Bruyne niet de beste Belgische voetballer aller tijden te vinden’

In de 67ste minuut van de halve finale tussen Real Madrid en Manchester City in de Champions League krijgt Ilkay Gündogan van City de bal enkele meters vóór het strafschopgebied van de Spaanse kampioen aangespeeld door Jack Grealish.

Wat dan volgt, is een scène die me aangrijpt door de schoonheid ervan. Gündogan schuift de bal schuin achteruit naar Kevin De Bruyne, die iets meer ruimte heeft voor een schot. Kevin schiet. Hij doet het met de wreef, een techniek die bijna uitgestorven is in de voetbalsport – vanuit de raarste situaties schieten ze tegenwoordig met de binnenkant, ook al is de wreef de enige manier om succes te hebben. Wreef? Is voor mannen uit een ver verleden.

Steller dezes is zo’n man. Hij is in de jaren 50 opgegroeid met een jeugdleider die door de stad fietste en voetballende jongetjes in plantsoenen en stegen met luide stem onderwees: ‘Wreef! Wreef!’

Op het oefenveld van onze club WVV liet hij de pupillen vanaf 16 meter op doel schieten en hij ging zelf met de rug naar ons toe staan. Hij riep na elk schot vol afkeer: ‘Nee, nee.’ Die man hoorde aan het geluid waarmee de wreef de bal raakte of het schot goed was uitgevoerd. Na een zeldzame perfecte trap kreeg de betreffende pupil een reep chocola van hem.

Terug naar de 67ste minuut in Madrid, die Kevin De Bruyne en wij nooit meer zullen vergeten. De assist van Gündogan was volmaakt: met de juiste snelheid en exact aanvoelend waar de bal ideaal voor de voet van de schutter moest komen. De Bruyne schoot en raakte me recht in het hart. Dat zoiets nog bestond!

Hij raakte zichzelf nog meer. Nadat de bal als een torpedo uit de onderzeeër van zijn wreef was vertrokken en tegen het net was gezwiept (‘Op melkbussenhoogte,’ zeggen ze in Zwolle), ging er een lichte maar zichtbare trilling van ontroering door Kevin De Bruyne. Hij bleef met gespreide armen staan en keek naar de hemel. In Bernabeu moet je het hoofd dan behoorlijk ver in de nek leggen, want de tribunes zijn steil en hoog.

Kevin was ontroerd door zijn kunstwerk, gemaakt op dat wereldberoemde podium. Doe het op een training, of in de Jupiler Pro League in Charleroi, ja zelfs in de Premier League thuis in Manchester, dan is dat toch minder groots dan in Estadio Bernabeu, waar Alfredo Di Stéfano en Ferenc Puskás, Cristiano Ronaldo en Raúl, Ronaldo en Roberto Carlos hebben geschitterd.

Bij het stadion van HSV Hamburg staat een standbeeld van de Duitse legende Uwe Seeler. Het gaat om een bronzen voet tot en met de enkel van een paar meter hoog. Goedbedoeld, maar ook een beetje akelig als je het mij vraagt. Als er binnenkort een standbeeld van Kevin De Bruyne gemaakt moet worden, denk ik aan zijn voet, die nog aan het lichaam vastzit. Kevin heeft net dat verschroeiende schot gelost, zijn rechterwreef kijkt de bal in volmaakt gestrekte stand na. De wereld stond even stil, makers van een Nederlandse podcast jubelden dat Kevin De Bruyne de beste Belgische voetballer aller tijden is en het wordt steeds lastiger dat niet ook te vinden.

Volgende week, woensdag 17 mei 2023, is de return. Kijk en geniet van de virtuoos uit Drongen.