Jan Mulder: ‘In voetbalkringen is een Steinway een groter statussymbool dan een Lamborghini’

Het Europees kampioenschap voetbal was ruim een week onderweg toen er op de sites opvallend nieuws uit één van de trainingskampen verscheen: ‘Twee spelers van de Nederlandse selectie spelen piano.’ Chopin? Satie? Een heel concert van Beethoven? Presentatoren en analisten van de talkshows keken elkaar vragend aan. Sonck zweeg. Van Basten lachte verlegen en zei ook niks. Er wordt zoveel geschreven.

De namen Nathan Aké en Stefan de Vrij vielen. De kranten zetten er een paar mannetjes op en noteerden de volgende verklaring van De Vrij: ‘Ik werd geïnspireerd door de klassieke pianist Ludovico Einaudi, bij wie ik weleens thuis kom. Ik vraag nu altijd om een piano op mijn hotelkamer om te oefenen. Zonder leraar vooralsnog, maar een uurtje een instrument bespelen is een goede oefening voor je hersenen, coördinatie en creativiteit.’

Op een iPhonefilmpje zagen we Nathan Aké aan een piano die hij onlangs op Marktplaats had gekocht. Daarna, na een taai onderzoek van voornoemde mannetjes van de pers, wisten we dat ook Davy Klaassen pianist is. Oranje heeft dus dríé klaviervirtuozen. Klaassen bleef qua beeld en geluid buiten schot, hoewel ik juist hem zo graag had gehoord, ik kan niet precies zeggen waarom.

Het was al een tijdje geleden, het gebeurde in 2018, dat er nog zulk mooi nieuws uit de voetbalwereld tot ons was gekomen. De pianist van dat jaar heette Alexis Sánchez. De Chileen, bijnaam El Nino Maravilla (De Wonderjongen), verhuisde van Arsenal naar Manchester United en werd op YouTube door zijn nieuwe club gepresenteerd met het door hemzelf vertolkte lied ‘Glory Glory Man United’. Het duurde jaren voordat de club in de gaten had dat het salaris van 600.000 euro per week voor deze muzikant weggegooid geld was. De eindeloze tolerantie van de trainer was vooral te danken aan de piano van de miskoop. Voor iemand met een vleugel in huis heb je heel lang respect, tenminste in de Premier League.

In voetbalkringen is de Steinway een groter statussymbool geworden dan de gepersonifieerde Lamborghini. Stefan de Vrij heeft zich opgewerkt tot de Europese top en de sleutel tot zijn succes was het magische woord ‘piano’. Opeens kijken de fans met andere ogen naar de centrale verdediger van Inter en Oranje. Waar Stefan voorheen onopgemerkt door het leven ging, is hij nu een virtuoos.

De Vrij, Aké en Klaassen kwamen openlijk uit voor hun gave. Ook wel makkelijk natuurlijk, een piano hakt erin. Ondergetekende speelde accordeon. Een vleugel kon mijn vader, die schoenmaker was, zich niet veroorloven, dus kwam er een trekharmonica aan te pas om me cultureel te vormen. De rit naar leraar Harrie Calypso, op de fiets met de zware 120-basser in een koffer achterop, ervoer ik als een lijdensweg, ook natuurlijk omdat ik de opdracht van de week, ‘Speel uit het hoofd ‘Olé Guapa’ met een bes en een mol’, weer niet goed kon.

Na de overgang van mijn amateurclub te Winschoten naar RSC Anderlecht in Brussel liet ik de accordeon thuis, bang dat Pol van Himst en Jef Jurion er lucht van zouden krijgen. Het verraad aan mijn accordeon achtervolgt me. Waarom heb ik dat gedaan? Wat was er nou verkeerd aan een Franse musette in de vrije tijd? Waarom zouden Van Himst en Jurion me uitlachen om een accordeon? Gelukkig is voortschrijdend inzicht niet aan mij voorbijgegaan. Vandaag de dag zou ik zelfs mijn harp meenemen naar het trainingskamp.