Jan Mulder: ‘Preud’homme kan er nog jaren naar kijken, en de structuur van Standard zal nog steeds een warboel zijn’

Na ettelijke weken van tergende onzekerheid en vakkundig opgebouwde climax zijn we eruit: Michel Preud'homme neemt afscheid als trainer. Hij bevestigde het gerucht zelf op het tv-kanaal van Standard Luik. Waarom dit einde?

De lockdown was voor Michel Preud'homme de gelegenheid geweest om na te denken. Hij wilde eerlijk zijn tegenover zichzelf. De zin om met de jongens te werken was er nog, maar dan zegt hij: ‘Je moet jezelf ook de vraag stellen: zal ik er op 61-jarige leeftijd nog de kracht voor hebben om er een extra jaar bij te doen, met alle eisen waaraan een trainer moet voldoen?’

Preud'homme geeft dit antwoord op zijn vraag: ‘Mijn verstand wil er nog voor gaan, naar de oorlog trekken als coach. Mijn lichaam zegt: nee, je zal dit niet volhouden.’

De ochtendkranten. Alle chefs voetbal en analisten begrijpen dat Preud'homme vanwege zijn hoge leeftijd, de sporen en littekens die tijdens een lange carrière op zijn lichaam zijn neergedaald, ermee stopt. Er staan ook foto's van Preud'homme bij de artikelen. Rond het middel niet één vetrandje, in de mond blinkt een geweldig gebit, wat meestal op een goede algemene gezondheid duidt, de benen lijken ook prima in orde. Geen wonder, deze man is nog maar 61. Michel heeft last van mentále vermoeidheid. Hij heeft er genoeg van om domme analisten en journalisten aan te horen, mensen ‘in de marge’ zoals hij ze noemt. Zonder pottenkijkers wil Michel Preud'homme lekker golfen met een ware vriend en niet meer aan de media hoeven uit te leggen waarom hij zich die zondag in Waregem zo verschrikkelijk opwond bij de zijlijn.

We zullen de beminnelijke, maar immer argwanende persoonlijkheid Preud'homme missen, vooral bij die zijlijn. Niemand beschikt over zo'n topverontwaardiging als hij. Hoofdschuddend en uitgewrongen door de afkeer van de onnozelen om hem heen beent hij na het eindsignaal de catacomben in. Ik zag het hem graag doen. Deze toneelstukjes horen zo bij onze sport.

Lezend over Michel Preud'hommes dodelijk vermoeide lichaam moeten we wijzen op Guy Roux, 44 jaar lang trainer van AJ Auxerre. In 2001 onderging Guy op 63-jarige leeftijd een zware hartoperatie, stond van zijn ziekbed op, trok een trainingspak aan en reed naar het oefencomplex van zijn club. Nadat Roux in 2005 definitief was gestopt, werd hij in 2006 adviseur van de Marokkaanse voetbalbond, maar ('het bloed kruipt waar het niet gaan kan') tekende hij in 2007 weer gewoon als hoofdtrainer voor twee jaar bij RC Lens. Guy Roux is dan 69, zwaarlijvig, moeilijk ter been en onder de bank van zijn dug-out staat de kist met de defibrillator.

Michel Preud'homme, vele malen fitter dan Guy Roux, denkt er verstandig aan te doen ‘over te schakelen op een lichter programma’. Hij gaat de ‘algemene structuur van de club bekijken’. In Luik is algemene structuur een ander woord voor warboel. Je kunt er een jaar naar kijken, twee jaar, drie voor de zekerheid en de algemene structuur van de Rouches zal nog steeds een warboel zijn. Vicevoorzitter Preud'homme is halverwege zijn termijn doodop van het kijken, zit meer bij zijn vrouw in Bordeaux dan op kantoor in Sclessin, en vormt langzaam maar zeker concrete gedachten over een terugkeer naar de plek waar hij thuishoort: in de kleedkamer. Michel is dan 64 jaar jong en 100 procent opgeladen voor een nieuwe uitdaging.

Na een interview over wijnen in een bijlage van Sud Ouest, toevallig in een periode waarin FC Girondins de Bordeaux ergens onderaan de ranglijst van Ligue 1 bungelt, worden de eerste contacten met hem gelegd om het roer bij de voormalige Franse topclub over te nemen. Iedereen gelukkig, vooral Michel Preud'homme.