Jan Mulder: Romelu Lukaku schonk 100.000 euro, Messi en Ronaldo hadden 100 miljoen moeten geven

Romelu Lukaku schonk 100.000 euro voor de bestrijding van het coronavirus. Mooie geste, Romelu. Een dag later deden Manchester United en aartsrivaal Manchester City gezamenlijk dezelfde gift aan de plaatselijke voedselbanken. Elk 50.000. Toen maakten Lewandowski, Kimmich en Goretzka van Bayern München op sociale media bekend dat ze ieder 1 miljoen euro op de rekening van Beierse klinieken in nood hadden gestort. Ik was benieuwd naar Messi en Ronaldo. Ze gaven evenveel als Kimmich, zo bleek: ook 1 miljoen. Leo en CR7 zijn allebei nochtans goed voor meer dan een miljard euro. De kop van het stukje in de krant had moeten zijn: 'Ronaldo en Messi geven 100 miljoen.'

Andere beroemdheden houden het bij een troostend woord op Facebook en Instagram. 'Hou vol!' Er passeren veel humoristische filmpjes met een hond of een kind. Arnold Schwarzenegger omhelsde in zijn keuken een ezel. Populaire sportzenders doen het met oude wedstrijden waarvan je de uitslag toch niet meer weet.

Kranten vullen het coronagat met herinneringen van journalisten in de kwetsbare leeftijd. Deze van boksspecialist Jeff Powell wil ik u niet onthouden. The Daily Mail, woensdag 25 maart 2020. 'In de ochtend van zijn gevecht met Mohammed Ali, vandaag precies 45 jaar geleden, gaf Chuck Wepner zijn vrouw een 'very sexy' poederblauw negligé en zei tegen haar: 'Draag dat vanavond, honey. Jij gaat slapen met de wereldkampioen bij de zwaargewichten.' Die nacht, toen haar echtgenoot in het hotel terugkeerde na in de vijftiende ronde knock-out te zijn geslagen, had mevrouw Wepner zich zoals voorgeschreven schaars gekleed neergevlijd op de rand van het bed. Ze zei: 'Okay, big shot. Is Ali coming to my room, or am I going to his?' Wepner lachte, hoewel dat de pijn van 23 hechtingen in zijn gezicht aanzienlijk verhoogde. Niet voor niets was zijn bijnaam The Bayonne Bleeder. Die 23 hechtingen waren er overigens exact 97 minder dan na een vorig gevecht tegen Sonny Liston.

Vrijdag 27 maart kregen we in volle quarantaine een enorme klap te verwerken: de allerlaatste aflevering van 'De wereld draait door' werd uitgezonden op de Nederlandse televisie. In de hele coronamaand maart was er al geen publiek meer bij geweest, maar het barre nieuws uit de samenleving, de pas verschenen interessante boeken en de mooie muziek, werden beter besproken dan ooit. Het uur werd gedeeltelijk gevuld met gedenkwaardige fragmenten uit vijftien jaar DWDD en ook was er ruimte voor het 'Podium van de Gedeelde Smart', waarop artiesten de gelegenheid kregen een troostend lied voor het aan huis gebonden volk te zingen.

Ik zing niet, maar zou Matthijs van Nieuwkerk aan de hand van de volgende herinnering willen danken voor de vijftien jaar dat ondergetekende vaste tafelheer mocht zijn, met inbegrip van die avond dat ik een vrouw werd. In de studio was een vertegenwoordigster te gast met een apparaat dat weeën kon opwekken. 'Niet van de echte te onderscheiden,' zei ze. Matthijs keek me op zijn bekende innemende manier aan en zei toen: 'Proefkonijn, Jan?' Ik ging staan, deed jasje uit en shirt omhoog en de mevrouw gespte de band met elektroden om mijn buik. Ik stond in aangename verwachting te wachten op wat komen ging. Ze liep naar een kistje dat naast haar stoel stond en draaide de wijzer naar het eerste streepje. Een onbeschrijfelijke scheut sneed me doormidden. Ik moest me stijf aan de tafel vastklampen om op de been te blijven. Het publiek juichte. Daarna ging de wijzer een streepje vooruit. Kruipend van de pijn over de vloer. Dankjewel, Matthijs van Nieuwkerk. En dank aan alle vrouwen van alle eeuwen, hun weelderige lichamen in poederblauw negligé gehuld of met een onooglijke rits hechtingen in het gezicht, 100 miljoen zwaar of geen cent te makken, hooggeleerd en analfabeet: dank, dank, women.