Jan Mulder: ‘Tijd om in te grijpen: de KBVB ontslaat Martínez en benoemt mij tot bondscoach’

Wat voorafging aan de 6-1-­overwinning van België op ­Polen. De kranten schrijven de akeligste ­stukken over de blamage van de ­Belgen tegen Oranje. Het Laatste Nieuws kopt ‘­Uitlachvoetbal’. De defensie schijnt niet te deugen. De verdedigers zijn ­onzeker (Boyata), wisselvallig (­Castagne en Meunier) of traag (Alderweireld en ­Vertonghen). Tijd om in te grijpen: de KBVB ontslaat de aimabele, nimmer rigoureus ingrijpende Roberto Martínez en benoemt mij tot bondscoach. Ik moet de harde beslissingen nemen.

De arme Boyata uit de groep ­gooien? Toby? Vreselijk. Maar de grote ­Louis van Gaal deed het ook toen hij de immer degelijke en trouwe Georginio Wijnaldum uit de selectie zette. Van Gaal: ‘Oranje is geen revalidatiecentrum, ik moet de beste spelers selecteren. Anders val ik door de mand bij de rest van de spelers. Wijnaldum heeft niet geleverd, dus…’

Ik ben iemand die dan al gauw denkt: ach, leveren… ­Clasie levert ook weinig, en ­levert Martins Indi nog ergens wat af? Vincent Janssen, waar maakte die zijn twee goals het afgelopen jaar? In Canada? Leveren is een rekbaar begrip, ’t is maar hoe je het bekijkt. En ‘door de mand vallen’ bij de rest van de groep: valt mee, niemand had er aanstoot aan ­genomen wanneer ­Wijnaldum erbij was en Clasie of Indi niet.

Mijn Rode Duivels achterin zijn oud en langzaam. Ze kruipen te dicht tegen de doelman aan, uit angst voor ‘ruimtes’ achter zich, open ruimtes die ze niet meer kunnen belopen met hun spieren op leeftijd. Erger is de stroperige voortgang van het spel voorúít. Jan ­Vertonghen krijgt de bal, zet de zool erop, richt de blik op de verte, bedenkt zich, duwt de bal tien centimeter over het gras, gebruikt nog een keer de zool van zijn schoen en legt na een denkpauze en een zool het ­balletje breed op Toby. Die herhaalt wat Jan net heen en weer heeft geschoven. Daarna is het de beurt aan de arme Boyata om te dralen. Het schiet maar niet op.

Jan Vertonghen kan bogen op een glanzende carrière, maar ik moet nu besluiten dat het genoeg is geweest en er een gesprek komt waarin de coach hem meedeelt dat het einde oefening is. Tegen de pers, die van Jan houdt en steigert bij mijn kilheid, ga ik zeggen: ‘­Tubeke is geen centrum voor stramme internationals die in het aldaar gebouwde verpleeghuis nog wat aan beweging willen doen.’

In het uur van de waarheid zit Jan, de evenknie van Georginio Wijnaldum, zijn door Van Gaal zo gevoelloos geliqui­deerde collega bij Oranje, tegenover me. Ik haal diep adem voor het ­moeilijkste gesprek uit mijn leven, zeg dan: ‘Jan, wat ik nu moet zeggen, valt me zwaar. Jij bent onze record­international. Wij, van de KBVB, zijn je dank verschul­digd. Er wordt momenteel veel geschreven over oude ­trage mannen die door de Nederlanders zijn uitgelachen: trek het je niet aan, ga door met je sluwe spel. Snelheid is een relatief begrip. Begin wel iets sneller aan een aanval, als je me een klein advies toestaat. Hierbij verklaar ik plechtig dat jij het truitje van de Rode Duivels draagt zolang ik bondscoach ben en jij het wilt. Kom, we gaan trainen.’

Ik ben door de mand gevallen. Het geeft me een intens voldaan gevoel.