Jan Mulder: ‘U, ik, een kangoeroe of een foto van Bart Verbruggen hadden die strafschoppen ook gestopt’

Tien jaar geleden nam Ronald Waterreus afscheid van de talkshow ‘Studio Voetbal’ van de NOS. Waterreus, oud-doelman van PSV Eindhoven, Glasgow Rangers en enkele keren Oranje, is een goede prater met een kritische inslag, vandaar zijn geregelde aanwezigheid als gast. Na zijn laatste keer schonk Ronald de andere deelnemers ter herinnering een paar handschoenen uit de collectie van zijn eigen handschoenenmerk. Ik zag ze gisteren in een la liggen. Twee keepershandschoenen. Verrassend mooie dingen. Onweerstaanbaar. Ik deed ze even aan. Wilde ze het liefst aanhouden, ermee stofzuigen, naar een gala gaan en de show stelen met de nieuwste mode.

Ik stam uit een tijd dat keepers ballen vingen met blote handen. Handschoenen waren voor doetjes. Maar handschoenen waren op een gegeven moment niet meer tegen te houden en in de loop der jaren werden ze aanzienlijk verbeterd. Behalve een verfraaiing van Waterreus’ al zo schitterend ontwerp, zullen er binnenkort, als bij de schaats die klapschaats werd, geheime foefjes en beweegbare hulpstukken uit de kleefindustrie aan worden toegevoegd. De vooruitgang never stops.

Ik ontmoette Waterreus laatst weer eens en hij vertelde dat Bart Verbruggen van Anderlecht ze ook draagt. Waterreus: ‘Ken je hem?’ Ja, Verbruggen is een geweldige keeper die me doet denken aan de beste ooit: Jan van Beveren. Ronald: ‘Hij stopte in de Conference League drie strafstoppen tegen Ludogorets! Dat geloof je toch niet.’ De beelden gingen de wereld rond, bondscoach Koeman selecteerde Verbruggen onmiddellijk voor het Nederlands elftal, de Nederlandse kranten jubelden dat Oranje eindelijk een ‘penalty-killer’ had, een held waar al zo lang naar werd verlangd.

Ik heb de penalty’s van Ludogorets nog eens bekeken. U, ik, een kangoeroe, een foto van Bart Verbruggen of zelfs niemand onder de lat, hadden die drie rollertjes ook opgeraapt. Het Lottopark ging uit zijn dak, de spelers van Anderlecht sloten Verbruggen in hun armen na zijn bijzondere prestatie en uren na afloop bezongen ze rond het stadion nog hun liefde voor de penaltykiller. Het is een onuitroeibare gewoonte om in het Penalty Theater de keeper als hoofdrolspeler te beschouwen. De schutters zijn dat, natuurlijk. Er waren drie penaltygillers en niet één killer. Maar Verbruggen is inderdaad een supertalent en gaat misschien meer interlands voor Oranje spelen dan de grote Jan van Beveren, die 32 caps haalde. Van Beveren stierf op 26 juni 2011 aan een hartstilstand en zou 5 maart jongstleden 75 jaar zijn geworden, een dag waarop in Nederland veel aandacht aan zijn leven werd besteed. Van Ruud Doevendans verscheen een biografie van 500 pagina’s dik, getiteld ‘Van Beveren: complexe wonderkeeper op jacht naar erkenning’. Als 14--jarige jongen verdedigde hij al het doel van FC Emmen, later boekte hij zijn grootste successen bij PSV Eindhoven. Volgens velen had Jan van Beveren een ‘moeilijk karakter’, was hij koppig en keerde hij het Nederlands elftal de rug toe omdat Johan Cruijff een ‘voorkeursbehandeling’ genoot. Pikte grote Jan niet.

Ik kon goed met de Van Beverens opschieten. Stond na een wedstrijd eens samen met zijn vrouw Petra op haar doelman te wachten. Ze zei: ‘Daar komt-ie aan, ik ruik het.’ Jan was nergens te bekennen, ik vroeg haar wat ze rook. ‘Midalgan. Die geur maakt me wild.’ Midalgan is een ‘warmtesmeermiddel’ voor de spieren. Verkrijgbaar bij de drogisterij. Smeren maar, Verbruggen.