Jan Mulder: ‘Voetbal is de ordinaire broer van cricket, het maakt lawaai als eerste levensbehoefte’

Ik heb geprobeerd, écht, de hilarische gebeurtenissen te beschrijven tijdens het programmeren van de Belgische voetbalcompetitie, met al die rechtszaken en beroepen ten aanzien van degradatie en licentie, maar ik heb alles weer geschrapt. De chaos is te groot. Dankzij het sporttribunaal BAS en de Belgische Mededingingsautoriteit (BMA) is het op het moment van schrijven nog altijd niet zeker of België ooit nog voetbalt.

In Nederland start de Eredivisie op 8 augustus. Op de verlossende persconferentie van 24 juni maakte premier Mark Rutte bekend dat er publiek in het stadion is toegestaan, indien men ten minste anderhalve meter afstand in acht neemt en niet schreeuwt of zingt. ‘Neem een toeter mee.’ Iemand in de zaal vroeg toen: ‘En als er gescoord wordt, meneer de eerste minister?’ - ‘Fluister ‘hoera’.’

Geen spier in het gezicht van de premier verried het begin van een ironische glimlach. Galmt het publiek toch massaal ‘goal’ na een schot van veertig meter in de laatste seconde, dan volgt er een stadionverbod voor allen. Fluister dus ‘hoera’ als je weer op de tribune zit.

Vragen. Zou de F-Side van Ajax dat aankunnen? Wanneer gaat fluisteren over in gewoon praten en meteen daarop in schreeuwen? Wie bepaalt de sterkte van het geproduceerde lawaai? De scheidsrechter?

Het BAS, de BMA en de raden van bestuur van België zouden het wel weten: er wordt een commissie Decibel in het leven geroepen. De verzamelde Vlaamse en Waalse fanclubs buigen zich in hetzelfde uur over de kans op ontsnapping via de stichting Heroverweging der Strafmaten, met eventueel een laatste kans bij de Hoge Raad, voordat je bij de Organisatie van Mensenrechten aanklopt met harde bewijzen dat de supporters na die fatale goal zachtjes juichten en helemaal niet hard.

Voetbal is de ordinaire broer van cricket, het maakt lawaai als eerste levensbehoefte. Na een week zwoegen in de mijn moet de hond eruit. Even een middag geen zorgen aan het hoofd. Nee, ontspannen, juichen, zingen, elkaar jankend om de hals vallen. De geluidsband die door de televisie is uitgevonden voor de aankleding van coronawedstrijden in een leeg stadion met kartonnen poppen op de zitjes, leek aanvankelijk een leuke vervanging, maar inmiddels werkt die monotone ruis me erg op de zenuwen. Dan liever die ene holle vogelkreet van een trainer op de bank.

Misschien zou de harde kern op de tribune iets met zo'n geluidsband kunnen doen, straks in het 'Fluister hoera'-tijdperk: een dj-installatie op de tribune, een raket van de mee opgerukte keeper Onana in de laatste seconde, waardoor de Amsterdammers aan de top van de ranglijst kwamen.

Ik zou kiezen voor de sound van Newcastle, gehoord toen we daar in 1970 met Anderlecht in de Europa Cup speelden. Newcastle liep in de eerste helft over ons heen en kogelde en kopte onder een oorverdovend geluid van St. James' Park drie goals voorbij de arme doelman Jean Trappeniers. Zijn meegereisde echtgenote Monique stierf van de angst. Ook haar collega-spelersvrouwen, vertelden ze later, waren doodsbenauwd geworden van het rauwe geluid dat hun paars-witte hartjes brak. Zo zou je voor allerlei verschillende spelsituaties de toepasselijke knop (Newcastle, Buenos Aires, Sclessin) kunnen indrukken.

Juichen uit een machine, voor de ware fan blijft het een magere uitlaatklep. Voetbal zal jaren nodig hebben om te wennen aan nieuwe zeden, aan de doodse stilte die de toeschouwers van golf en tennis betrachten bij afslag en opslag. Dus zwijgend en bewegingsloos achter het doel staan wanneer de penalty wordt genomen, beschaafd ‘driewerf hoera’ fluisteren als hij zit en zijn team na jaren op water en brood in de onderste regionen van de tweede divisie promoveert naar de Premier League, waar je rijk en gelukkig wordt.