Jan Mulder: ‘Wat in de 19de eeuw kon, lijkt nu weer mogelijk: een Verenigd Koninkrijk der Nederlanden’

Hanne Desmet werd in Peking de eerste Belgische sporter met een individuele medaille op de Olympische Winterspelen, ‘Het journaal’ opende met haar bronzen medaille op de 1.000 meter shorttrack. Ook mooi was de blijdschap van winnares Suzanne Schulting. Vlak na de finish schreeuwde ze ‘yes, yes, fuck, fuck’, en draaide zich toen meteen om naar hartsvriendin Hanne. Op haar beurt bracht Hanne het hoofd toegenegen naar Suzanne. Het was prachtige Nederlands-Belgische vriendschap. Die wederzijdse affectie kwam niet voor de eerste keer in de openbaarheid. Op de laatste dag van de Olympische Spelen in Sapporo, augustus 2021, won de Nederlander Abdi Nageeye zilver op de marathon en het brons ging naar de Belg Bashir Abdi. Geweldige prestaties op een wereldnummer, maar het was vooral de manier waarop. Kipchonge was niet meer in te halen, de tweede in de race, Nageeye, keek om: waar blijft mijn Belgische vriend Bashir? Hij liep op de vierde plaats. Nageeye hield in, begon Bashir Abdi met armgebaren aan te moedigen, met zijn laatste krachten passeerde Bashir de Keniaan Cherona en werd derde. Een meter achter de finish stond de Nederlander de Belg al op te wachten en zilver en brons vielen elkaar in de armen.

Ik ben in Nederland opgegroeid met de Derby der Lage Landen. Voetbal. De Rode Duivels waren onze vijanden en hun gevreesde thuis heette de Hel van Deurne. Rinus Terlouw, de stopper van Oranje – bijgenaamd Rinus de Rots – sarde in de Hel zijn tegenstander Rik Coppens, wiens ouders een vishandel in Antwerpen uitbaatten. Terlouw bedacht dus: ‘Het stinkt hier.’ De overlevering verhaalt dat de virtuoze dribbelaar Coppens zijn lompe tegenstander sportief volledig de baas was en geen psychologische oorlogvoering nodig had, maar dat Rik toch maar had geantwoord met: ‘Ja, naar geld.’ Nadat middenvelder Henk Schijvenaar in 1951 tijdens Nederland-België door een botsing met Jef Mermans zijn scheenbeen brak, zou het nooit meer boteren tussen de beide sportlanden. Nederlandse kranten wisten via degelijk speurwerk te achterhalen dat Mermans in zijn carrière al vier benen had gebroken, dat incident met die arme Schijvenaar was heus geen toeval geweest.

Zeventig jaar later is de afkeer veranderd in affectie. Lukaku schijnt bij Chelsea de grootste kameraad van Hakim Ziyech te zijn. Alonso, Pulisic, Rüdiger, iedereen had ik verwacht maar níét Ziyech, een einzelgänger die het liefst optrekt met zijn vertrouwde Amsterdamse bro’s.

En het gaat verder dan vriendschap tussen de oude vechtersbazen van boven en onder de grote rivieren. Minister-president Mark Rutte zei onlangs: ‘Alexander De Croo had mijn broer kunnen zijn.’ Alexander reageerde ontroerd op Twitter: ‘Dank je, Mark.’ Broertjes. Dan is de totale samensmelting nabij. Wat in de negentiende eeuw kon, lijkt nu weer mogelijk: een Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Ditmaal niet onder die naam en met vorsten in koetsen, maar als de moderne Republiek van Noord en Zuid, met Mark en Alexander als duo-presentatoren voor de zoom. De inwoners van Luik hopen vurig op een Elfstedentocht, Friezen helpen Dinant uit de watersnood, de provincie Utrecht supportert voor Zulte Waregem en honderdduizenden langs de kant van de Brugse reien bejubelen PEC Zwolle, kampioen van de BeneLiga.