‘Jezelf ophangen is al even slecht voor de ademhaling als corona’

Herman Brusselmans gaat iedere week op zoek naar het verhaal achter een opvallende kop in de krant of op een nieuwssite.

De cafés en restaurants zijn dicht, tussen middernacht en vijf uur mag niemand naar buiten. Een volledige lockdown ligt op de loer, met gesloten winkels, een uitgebreid straatverbod en nul personen die je in je huis mag ontvangen, waardoor je kunt besluiten dat het leven, zonder zicht op beterschap, compleet waardeloos is, en dat we ons met z'n allen beter kunnen ophangen. Maar ja, ophangen is niet zo simpel en het is al even slecht voor de ademhaling als corona. We kunnen er, in de ellendigste omstandigheden, toch maar het beste van proberen te maken, en het grote geluk - de lotto winnen, een Maserati kopen, seks hebben met Ella Leyers - vervangen door het kleine geluk. Door een paar krantenredacties werd aan doorsneemensen gevraagd waar hun kleine geluk uit bestaat. Een 55-jarige vrouw uit Aalter zei dat ze behoorlijk gelukkig wordt van haar planten te zien groeien. Dan gaat ze met een loep voor haar kanis bij haar sanseveria zitten, ze wacht met spanning tot die 0,000001 millimeter groeit en ze vuurt de plant aan door ertegen te roepen: ‘Groei, schatteke, gróéi!’ In normale omstandigheden zou die vrouw in een dwangbuis worden gepropt en afgevoerd naar een gespecialiseerde instelling, doch de normale omstandigheden zijn veraf.

Een bejaard echtpaar uit Ieper is dolblij met de tekeningetjes die voor hen gemaakt worden door hun achterkleinkinderen. Die hummeltjes tekenen erop los, met als resultaat bladen vol strepen, vlekken, nauwelijks te herkennen afbeeldingen van huizen, personen, honden, de zon, paraplubakken, een dwerg die achter een struik zit te schijten, enzovoort. Mochten mijn achterkleinkinderen zulke rotzooi aan mij schenken, ik zou ze een pets tegen hun bakkes geven en snauwen: ‘Toen Picasso zo oud was als jullie, was hij al schetsen van Guernica aan het maken, stelletje sukkels.’ Een 40-jarige vrouw uit Aalst houdt zich bezig door de hele tijd cakes te bakken en die dan uit te delen aan de buren. Haar specialiteit is een cake op basis van deeg, melk, bloem, suiker, droog brood, rozijnen, in stukjes gesneden Milky Ways, sap van de tortelliniboom en een topping van gechauffeerde patatten. Ze verklaarde: ‘Niet iedereen is blij met m'n cakes, want ik heb een paar zeer agressieve smeerlappen van buren. M'n linkerbuur, Dikke Fons, had maar één hap van m'n cake genomen en hij zei al dat die smaakte naar een mengeling van stront, braaksel en maandstonden van een koe. Vervolgens smeet hij de rest van de cake in de dakgoot van de overburen. Dan doet een mens eens iets voor andere mensen, en dan word je nog behandeld als oud vuil ook.’

Een 28-jarige vrouw uit Lichtaart componeert elke avond een lied op haar gitaar, ze zingt het in en pleurt het op Instagram. Ze schrijft haar songs in het Nederlands, en naar eigen zeggen zijn er drie die door haar luisteraars zeer geapprecieerd worden, te weten ‘Lekker bloot in de Veldstraat’, ‘M’n poesje staat op springen’ en ‘Likjes op m'n voetzolen’. Dat ben ik even gaan opzoeken, en het refrein luidt: ‘Geef me likjes op m'n voetzolen / Geef me aaitjes aan m'n kont / Want ik zit al dagen op hete kolen / Sla me godverdomme blauw en bont’. Mooi liedje, maar de ritmiek zit niet helemaal juist.

En dan die 60-jarige man uit Menen, die verklaart: ‘Ik lees elke dag minstens één boek. Geef mij een goeie thriller, een goeie Brusselmans, iets over geschiedenis, en ik vergeet dat er zoiets als corona bestaat.’ Ik wil die meneer uit Menen van harte danken, en ik heb goed nieuws voor hem: m'n volgende boek zal een thriller met geschiedkundige elementen zijn, omdat het zich zal afspelen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een stelletje rabauwen uit Waarschoot plant de moord op Hitler, maar ze raken het niet eens over de methode: Lange Jos wil hem wurgen, Manke Pierre wil hem voor een trein gooien en Blinde Maurice wil eigenlijk liever niet meedoen, omdat hij vindt dat hij, als blinde, toch maar in de weg zou lopen. De titel van de roman is 'Hitler ontsnapt op het nippertje'. Die historische thriller zal 750 bladzijden tellen en middels een groot feest uitgegeven worden op de eerste dag na corona, ik gok ergens in maart à juli 2028. Dus als iemand mij vraagt wat mijn kleine geluk is, dan antwoord ik: ‘Het schrijven van alweer een opzienbarende bestseller.’ En terwijl ik daarmee bezig ben, vinger ik ondertussen m'n vriendin, want ook zij heeft recht op een petieterig gelukje.