‘Johan Walem vond het maar niks: spelende vrouwen met een bal’

Trainers komen en gaan als de blaadjes aan de bomen, niks bijzonders. De ene krijgt een aanbieding uit het buitenland, een tweede heeft drie wedstrijden pech en wordt ontslagen (‘We konden niet anders’), de derde leeft in onmin met de voorzitter, een vierde kan geen orde houden en ‘verliest de kleedkamer’, en als de reden niet duidelijk is, lees je tussen de regels door wel waarom er een eind is gekomen aan de verbintenis. Neem het afscheid van Johan Walem bij de vrouwen van Anderlecht, een baan waaraan hij aan het begin van het seizoen zo enthousiast was begonnen.

Op Sporza zag ik het interview met Walem waarin hij antwoordde op vragen over waarom hij was opgestapt, een opmerkelijk besluit gezien de resultaten: zijn elftal werd kampioen met enkele overwinningen in de dubbele cijfers en Johan en zijn vrouwen wonnen bovendien de beker. Walem: ‘Dit was het perfecte seizoen voor Anderlecht, het doet deugd, maar ik voel ook pijn omdat het voorbij is.’

Waarom gaat de architect van het succes dan weg? Walem: ‘De laatste maanden waren heel zwaar en was het werk moeilijk.’ Sterspeelster Tessa Wullaert: ‘Ik denk dat zijn ogen nu geopend zijn over hoe het vrouwenvoetbal werkt.’

Wat bedoelt Tessa precies? Zij verwijst naar tactische trainingen die Walem niet gaf. Walem: ‘Dat was gewoonweg niet mogelijk door het niveauverschil tussen de speelsters. Je moet werken met zeer goeie speelsters, jonge speelsters en andere speelsters.’ Johan, door mij vertaald: er was één voetballer, Tessa Wullaert, een paar jonge beginnelingen en de rest kan beter gaan hockeyen. Walem: ‘Ze zoeken vooral zekerheid. Als je te veel, te snel en te ver wilt gaan, beginnen ze te twijfelen.’ Johan Walem vond het niks, spelende vrouwen met een bal.

Op de valreep van het gesprek noemt hij het essentiële verschil met mannen: ‘Emoties.’ Vrouwen zouden emotioneler zijn en daardoor minder geschikt voor een professionele teamsport. Menstruatiecyclus, hormonenhuishouding, voortplantingsdrang, scheurtjes in een verhouding: bij het minste of geringste verandert zo’n kleedkamer in een zwerm kwetterende merels. Dat is nog erger dan wat iemand eens tegen mij zei over vrouwelijke voetballers: ‘Hun bekken staat op baby’s krijgen, niet op een halve omhaal.’

Zou Johan Walem weleens naar mannen in, bijvoorbeeld, de Premier League kijken? De emoties van die jongens hebben gezien? Rashford is verdrietig, Jesus kan elke seconde overkoken, Lukaku is al maanden sentimenteel, met Azpilicueta hebben we het kortste lontje van het oostelijk halfrond te pakken, Ronaldo smacht naar aandacht en weer een strakke buik, de keepers van Arsenal en Everton zijn in hun hysterisch opgeschroefde emotionaliteit zeer gevaarlijk voor de tegenstander. Wat vindt Walem trouwens van zijn collega’s Klopp, Guardiola, Conte, Tuchel en Arteta? Na het beginsignaal zijn die toch 100 procent kierewiet? Dat stuitert op en neer langs de zijlijn, zinloos gebarend, wijzend met de vinger naar een gevaar ergens op het veld, terwijl geen speler van hun team naar ze kijkt, en bij gebrek aan een gehoor vallen ze de vierde official aan.

Johan Walem heeft niets met vrouwen die zich net zo halfgaar gedragen in dezelfde sport. Waarom is hij eraan begónnen? Hij eindigt het Sporza-interview met deze woorden: ‘Wat er nu komt, weet ik niet. Ik ben altijd op zoek naar de volgende uitdaging.’ China, Midden-Oosten, iets in de Kempen misschien, assistent bij Roda JC of de B-1 van Lommel. Als het maar geen clubje plattelandsvrouwen is.