‘Kinderen gaan naar school om het Nederlands onder de knie te krijgen’

De kennis van het Nederlands gaat er jaar na jaar op achteruit in het onderwijs. Mijn omgeving en ik kijken toe en staan machteloos. Wij kunnen in beperkte mate het verschil maken, dat klopt. Maar het probleem aanpakken en oplossen, dat kunnen wij niet. Daarvoor moeten we vertrouwen op ministers en experts die weten wat ze doen.

Nu de dramatische toestand eindelijk aandacht krijgt in de media, is het debat in een vicieuze cirkel beland. Politici leggen de schuld graag bij de ouders, bij voorkeur die met een migratieachter­grond. ‘Ben Weyts wil ouders van kinderen met taalachterstand tot meer verantwoordelijkheid aanzetten’, staat er boven een artikel dat vorige week op de website van de N-VA is geplaatst. Bart De Wever durft zelfs een stap verder te gaan: hij dreigt ermee dat ouders hun kindergeld zouden verliezen.

Minister Weyts heeft het voortdurend over taal­achterstand. Het gaat over kinderen die thuis opgroeien in een andere taal dan het Nederlands en op school ondergedompeld worden in het Nederlands. Kinderen die thuis vijftig woorden in hun moedertaal aanleren en op school vijftig woorden in het Nederlands. Zo’n kind kent misschien vijftig woorden minder in het Nederlands dan een Vlaams kind, en wat dan nog? Het wordt niet beloond omdat het twee talen kent, maar krijgt de lelijke en onjuiste stempel van ‘taalachterstand’.

Moet er extra gewerkt worden aan de kennis het Nederlands van kinderen in zulke situaties? Als dat nodig is: absoluut. Daarom gaan kinderen ook naar school. Om bij te leren. Om het Nederlands onder de knie te krijgen. Om te leren schrijven, spellen en ver­voegen. Om verschillen in betekenis te leren.

Het is geen verrassing dat de minister de meertaligheid van diezelfde kinderen als iets negatiefs beschouwt. Hij zou die kennis nochtans moeten vieren. In een wereld waarin almaar meer gevraagd wordt, waarin almaar meer internationaal genetwerkt wordt, waarin het Nederlands ons steeds minder ver brengt, spreken onze kinderen meer dan één taal. Hoe kan hij er zoiets lelijks van maken, als het zoveel kansen creëert voor Vlaanderen en België?

Dan heb ik het nog niet gehad over mijn tweede grote liefde, de Franse taal, waarvoor de minister geen leerkrachten vindt. Waarvan het niveau in het Vlaamse onderwijs keldert. Waarvan de Vlaamse leerlingen de schoonheid niet inzien. Het lijkt wel alsof dat zijn bedoeling is.

Minister Weyts maakt het onderwijs steeds minder aantrekkelijk. Hij maakt het moeilijker om in het onderwijs te stappen. Hij stelt meer eisen. Hij boort het Vlaamse onderwijs dag na dag de grond in.

Leerkrachten, docenten, ouders: iedereen is moe. Daar moet de minister iets aan doen, of hij moet een stap opzijzetten, zodat iemand die het wél wil, het Vlaamse onderwijs in de juiste richting kan duwen. Ja, hij moet roeien met de riemen die hij heeft. Maar het wordt tijd dat hij prioriteiten stelt, vóór er geen riemen meer overblijven.

Justine ­Theunissen, ­Master meertalige ­communicatie Neder­-lands, Frans en Engels.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: