‘Leerkrachten trekken het niet lang meer op deze manier, en toch zijn wij niet prioritair’

Ik doe mijn job doodgraag. Ik leef, adem, droom het leerkracht zijn. De coronacrisis begon met een week of twee geen school, dat was al pijnlijk. Het gebouw zo stil, de gangen leeg, schriften die wachten op een kinderhand. Zei ik een week of twee? Pardon. Twaalf weken zou het duren voor ik weer ‘contactonderwijs’ mocht geven. (Van Dale draait ongetwijfeld overuren met al die nieuwe termen, maar kom.)

Ik heb gedaan wat ik moest doen. Boekenophaling georganiseerd, filmpjes gemaakt, opdrachten voorzien, groepschats, privégesprekken, tot een uur of tien ’s avonds taken verbeterd. Dat was mijn plicht. Elk kind in mijn klas moest de beste kans krijgen die ik hem of haar kon bieden. Ik ben trots op wat ik toen gedaan heb, en trots op mijn leerlingen, we moesten ondergaan en we gingen. Ver.

Steeds weer die onzekerheid bij elke persconferentie. Mogen we terug? Wanneer? En hoe? En hoelang? Het leek wel een spel waarin leerkrachten en hun klassen de pionnen waren, het onderwijsveld het speelbord, en de overheid speelde zonder de spelregels te kennen.

We zijn een jaar later. The players changed, but the game remains the same. Het veld ligt er minder groen bij dit jaar. Het tekort aan mensen is angstaanjagend voelbaar. We trekken het niet lang meer op deze manier. En toch… Zijn wij niet prioritair, op geen enkel vlak. Zelfs wanneer een mogelijk derde golf zich aankondigt, toont men ons niet het respect om met duidelijke maatregelen een kader te schetsen waarin wij kinderen een mooie schooltijd willen geven.

‘Terug naar de tekentafel,’ wordt er gezegd. ‘Tegen maandag moeten er afspraken gemaakt worden,’ wordt er gezegd. Daar gaan we weer. Mogen we terug? Wanneer? En hoe? En hoelang? Ondertussen weten wij wel van aanpakken. We zijn op elk mogelijk scenario voorbereid. De boeken zijn meegegeven, de mondmaskers liggen klaar, de digitale klasomgeving staat gereed.

We moeten ondergaan en we gaan. Hard. Ik doe mijn job doodgraag. Fenomenaal. Ik word geleefd, doe wat moet, probeer grote onzekerheden in kleine hoofden te verzachten. Andermaal. Met lede ogen zie ik aan dat dat blijkbaar zeer vanzelfsprekend is. Einde verhaal.

Anouk Michielsen, Antwerpen.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: