‘‘Máár België?’ Je zou pas aan de Rode Duivels moeten gaan twijfelen wanneer Letland wereldkampioen wordt’

Kevin De Bruyne gaf na de teleurstellende vierde en laatste plaats in de Final Four van de Nations League deze verklaring voor de twee nederlagen: ‘Met alle respect, wij zijn maar België.’ Er schuilt enige waarheid in zijn woorden. In Wallonië, met drieënhalf miljoen inwoners, wordt nauwelijks nog gevoetbald, het ooit zo imposante Standard Luik vertoont stuiptrekkingen. Blijven over: Vlaanderen en Brussel. Deze gewesten hebben samen zevenenhalf miljoen inwoners, van wie ongeveer twee miljoen mannen. De schattingen van het aantal dat fysiek in staat mag worden geacht een voetbalwedstrijd van 90 minuten plus verlengingen en strafschoppen gezond uit te spelen, schommelen tussen de zes- en zevenhonderdduizend. Trek de manken, zieken en corrupten ervan af en je kunt geen volwassen competitie meer samenstellen.

Een vergelijking met ­grote naties als Brazilië (200 miljoen en vijf keer wereldkampioen), Duitsland en Italië (elk viermaal) valt inderdaad niet te maken, België is maar België. Vroeger hoorde je vaak ‘des petits Belges’. Dat klinkt nog erger dan ‘wij zijn maar België’. Allebei zijn het bijzonder nare etiketten. Er is ook een tijd geweest dat de Belgen opkeken naar Nederland, met sterren als Cruijff, Van Basten, Gullit en Bergkamp. De realiteit: Cruijff maakte Nederland geen wereldkampioen, Gullit en Van Basten behaalden met veel geluk en na een zwak toernooi één schamele Europese titel, Rensenbrink en Robben verspeelden de wereldbeker in de laatste seconden van de finale met een schot van dichtbij tegen de paal en een bal tegen de hak van de Spaanse keeper Casillas. Nederland? Net niet.

Ligt de oorzaak van die eeuwige frustratie in het aantal Belgen en Hollanders? Uruguay werd met z’n drie miljoenen twee keer wereldkampioen, maar dat gebeurde in 1930 en 1950, toen voetballers nog een riem om de broek droegen. Heden ten dage speelt Uruguay dezelfde rol als de Lage Landen: leuke subtopper.

Het klopt, een groter land betekent een grotere aanwas van talent. Dat de voetballers van België en Nederland in de hele wereld bewonderd worden, is een prestatie die niet genoeg kan worden geprezen. Je zou pas aan de Rode Duivels moeten gaan twijfelen en eventueel besluiten om er maar helemaal mee op te houden en alle aandacht op de duivensport te richten wanneer Letland wereldkampioen voetbal wordt in een zinderende finale tegen de Fransen, nadat de Letten in de groepsfase onder andere Maar België met 4-0 hadden weggeveegd. Tegen die fameuze Letten was Maar België in de eerste helft oppermachtig, maar het team stortte na de rust in.

Die ineenstorting doet denken aan de tweede helft van de halve finale in de ­Nations League 2021 tegen Frankrijk en aan de verbluffend slechte tweede helft van België-­Wales op het EK van 2014. Hoe kán dat? Faalangst? Vermoeidheid? Verkeerde tactiek? Deze periodiek terugkerende fiasco’s uit het niets dienen te worden onderzocht, desnoods met een team psychologen en fitnessgoeroes, klankborden uit het bedrijfsleven en de rijke vijver met oud-voetballers, analisten met een hart voor de zaak, en een vrouwelijke aanwezigheid in de mannentunnel zou ook geen kwaad kunnen. Dáárop zou ik mijn evaluatie van het jongste echec stoelen, dus niet op de analyse van de technisch directeur van de bond: Martínez, tevens coach van de ploeg op de felbekritiseerde vierde plek. Verder geen aanmerkingen op het reilen en zeilen in Tubeke, het huis van de schitterende Rode Duivels.