Marc Didden neemt afscheid van zijn vriend Arno: ‘Vorige week belde hij me nog op. Maar hij moest een andere Marc hebben’

Ik noemde hem Arnold. Hij was mager en ik ben dik. Hij belde me soms op. Vorige week nog, laat op de avond. Maar toen was hij niet naar mij op zoek maar een andere Marc. Hij excuseerde zich voor het storen en zei: ‘C’est une erreur qui n’est pas juste.’ We lachten nog wat. Zoals we dat al 45 jaar lang deden, telkens als we mekaar tegenkwamen. Dikwijls dus. Maar meer dan wat gelach werd het eigenlijk nooit. Diepgaande gesprekken waren niet aan de orde, tenminste niet tussen mij en hem.

Maar dure woorden waren ook niet nodig. Er was respect en dat is eigenlijk genoeg. En liefde. Ook voor Bob Dylan.

Daarover belde hij me soms ook op. Om te zeggen dat Dylan op de RAI aan het zingen was voor de paus en dat de paus in slaap was gevallen.

En toen de klok twaalf sloeg en ik ooit 60 werd en we een glas dronken in de Archiduc, werd hij plotseling dj en draaide hij drie keer na mekaar ‘Like a Rolling Stone’. Eén keer voor mij, één keer voor hemzelf, en één keer voor al de mooie mensen die daar rond de vleugelpiano stonden.

In Oostende noemen ze hem één van hen, in Brussel ook.

Ik associeer hem ook met andere steden: met Charleroi, waar ik hem leerde kennen.

Met Londen, waar ik na een lange reis met trein, bus en boot net op tijd aankwam om een stevig optreden van Tjens Couter mee te maken in Dingwalls.

Met Nashville ook, waar het op een nacht in de country club Wagon Wheel toch tot een echt gesprek kwam. Over het leven zelf.

En vooral over ‘Like a Rolling Stone’.