Marc Didden: ‘Ook witte mannen gaan op een dag dood’

Ook witte mannen gaan op een dag dood. In het geval van Marc Dutroux, Vladimir Poetin of Donald Trump ben ik daar persoonlijk niet écht rouwig om, al zijn ook zij iemands vader en iemands kind en wens ik hun als voormalig christenmens een welgemeende R.I.P. toe en een wiebelende stoel onder hun gat wanneer ze straks aanschuiven bij de tafel van Satan.

Soms vallen er ook mannen weg van wie je dacht dat ze eeuwig bij je leven zouden horen. Ik denk dan aan Jean-Louis Trintignant, die mij al sinds Bertolucci’s ‘Il conformista’ uit 1970 tot aan zijn recente films met Michael Haneke is blijven intrigeren. Of aan Peter Brook, de regisseur die ik aan de toneelschool leerde kennen en die ik via voorstellingen van Shakespeares ‘A Midsummer Night’s Dream’ in het Aldwych in Londen en talrijke avonden in het Parijse Théâtre des Bouffes du Nord mateloos gaan bewonderen ben, en wiens boek ‘The Empty Space’ ik als een persoonlijke bijbel beschouw. Hij toont erin hoe je veel kunt doen met weinig.

Dat laatste kon ook Remco Campert als de beste. Ik lees ’m al sinds 1969 (en de bundel ‘Hoe ik mijn verjaardag vierde’) en tot vandaag consumeer ik bijna wekelijks iets van hem. Een column, een kortverhaal, een roman, een gedicht. Of een ansichtkaart. Want omdat we op dezelfde datum jarig waren en ik hem via vrienden een klein beetje kende, wensten we mekaar weleens geluk. Ik stuurde hem dan een stompzinnige kaart met daarop het Brusselse stadhuis. Hij antwoordde met een kaartje waarop een zwetende ijsbeer uit Artis stond. Op de ommekant stond dan in zijn mooie handschrift geschreven: ‘Gefeliciteerd met onze verjaardag’.