‘Mensen die het goed hebben in dit leven moeten een beetje zorgen voor de sloebers die naast het geluk gegrepen hebben’

Het is van ‘de aanslagen’ geleden dat ik nog eens in Zaventem geweest ben. En ik bedoel daarmee niet dat ik sinds 2016 verzuimd heb om voor werk of plezier de gelijknamige en stemmige Vlaams-Brabantse gemeente te bezoeken, ook al vind ik zelf dat ik dat absoluut nog eens moet doen.

Het is niet niets om oog in oog te staan met Antoon Van Dycks meesterwerk ‘Sint-Maarten zijn mantel delend’, in de Sint-Martinuskerk aldaar.

Het werk maakte al forse indruk op me toen ik nog een jongetje was. De noblesse van Sint-Maarten zelf, de imposante blote rug van de armetierige bedelaar, de ingehouden kracht van het paard waarop die edelman zit, ze zijn zo treffend sterk geschilderd door Van Dyck dat ik meteen, door de kunst heen, de ware boodschap van het werk begreep. Mensen die het goed hebben in dit leven moeten een beetje zorgen voor de sloebers die naast het geluk gegrepen hebben. Je eigen warme mantel amputeren om er een bibberende naakte mee te kleden, dat noemt men een werk van barmhartigheid. Het is een christelijke waarde die me van huis uit meegegeven is, samen met boterhammen vol hagelslag en lauwe chocomelk. Ik breng de levensles uit het Zaventemse schilderij soms in de praktijk, maar ik geef toe: niet genoeg.

Wat ik ook geloof, is dat kunst mij helpt het leven te begrijpen. Daarom verlaat ik deze druilerige driehoek binnenkort voor dik 48 uren om me in de nabijgelegen wereldstad Parijs te laven aan schilderwerken van kleine en grote meesters.

‘Pareis!’ Zo staat mijn nakende uitstap in de agenda gepland. Ik heb er nog nooit zo naar uitgekeken om de Gare du Nord te verlaten.