‘Mijn bloed en mijn plasma werden geweigerd omdat ik in de afgelopen twaalf maanden seks heb gehad met mijn eigen vent’

Komaan, dacht ik een paar weken geleden. Bewijs als zoon van een beenhouwer ook eens je meelevende kant en laat een paar pinten van je bloed aftappen. Niet om er luxe-beuling van te draaien. Wel als geschenk aan de zieltogende mensheid. Die was er andermaal niet best aan toe, te merken aan de stortvloed van alarmerende berichten.

Na meer dan twee jaar eist Queen Corona wereldwijd nog steeds veel slachtoffers. Ze wisselt zelfs meer van varianten dan een Vlaamse tjeef van voorzitter. En in de Onmetelijke Schaamstreek van Europa – de contreien rond de Dnjepr – is weer eens een oorlog uitgebroken. Je hoeft geen fan te zijn van Curzio ‘Kaputt’ Malaparte om te weten waartoe dat kan leiden. Een jarenlang opbod van bommen en granaten, propaganda en misleiding, groepsverkrachting en massagraven. Als we niet uitkijken, komen er dit keer paddenstoelwolken aan te pas. En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, kregen de Rode Duivels in eigen huis verdiend op hun luie doos van uitgerekend Holland.

Ik besloot dat het welletjes was geweest. Ik zou mijn machteloosheid verhullen in een negligé van liefdadigheid en broederliefde. Voor het eerst in mijn leven zou ik bloed gaan geven. Bij het Rode Kruis in de Drie Eikenstraat in Edegem.

THE REAL MCCOY

Want ook over onze nationale bloedvoorraad bliezen de kranten luid alarm. Hij was er nog erger aan toe dan ons grondwater. ‘De Grote Droogte dreigt! En wat overblijft, verzuurt sneller dan een Vlaams Belanger met als nieuwe buur een teruggekeerde ISIS-moeder met vijf zuigelingen!’

Op de radio smeekten Bekende Stemmen alle luisteraars om zich naar het dichtstbijzijnde aftapcentrum te spoeden. Er reden ook mobiele aftapinstallaties rond. In mijn verbeelding zagen die eruit als tankwagens die duizenden liters diesel konden bevatten. Toch zouden ze vlot gevuld raken. Samen met tienduizenden zou ik immers gulhartig en onbezoldigd mijn portie plengen. Volgens bevoegde websites kon ik eventueel ook plasma of bloedplaatjes afstaan, maar dat leek me iets voor seuten. Ik ging voor the real McCoy: karmijnrood, gutsend vocht. Ik die me trots herinnerde, uit een ver schoolverleden — O Medisch Onderzoek! O aantreden voor volwassenen in je onderbroek! — dat mijn bloedtype kon worden toegediend aan bezitters van minstens drie andere bloedgroepen.

Ik die dus van nature behoorde tot de meest gewilde donateurs… Ik die de redder zou worden van vele hordes lijkbleke patiënten… Ik die me eindelijk weer gegeerd mocht wanen als in mijn beste dagen, die gelijkliepen met de hoogzomer van de disco en de glitterrock… Diezelfde ik werd in de Drie Eikenstraat in Edegem geweigerd. Samen met mijn bloed, mijn plasma én mijn plaatjes.

ZEVENTIG VINKJES

Ik was aan de sessie begonnen met mijn breedste glimlach, hoewel ik al een karrenvracht aan nuttige tijd had verspild. Eerst het internet afschuimen om een afspraak in te plannen, dan op het spitsuur naar Edegem snorren, opstoppingen trotseren, bijna te laat komen, vloeken op de slechte bewegwijzering, uiteraard in een verkeerde parkeergarage belanden, zuchtend uitstappen en tien minuten snelwandelen. Ter plekke komend alweer niet direct de juiste ingang vinden in het medisch labyrint, maar desondanks goedgemutst doorzetten – mijn plicht riep! Ter verzoening kreeg ik na binnenkomst een koekje, een kop niet onaardige koffie en een balpen die ik achteraf kwaad heb achtergelaten.

Van het ellenlange formulier dat ik ermee had ingevuld, heb ik wel nog een foto genomen. Onder gesputter van de arts die me kort daarvoor had afgekeurd. Niet eens vanwege mijn leeftijd. Wel volkomen volgens de wet. Wat me helemaal over de rooie had gejaagd. Bij het invullen had ik me nochtans reuze vermaakt. Ruimhartig had ik aangevinkt dat, jawel, mijn ‘donatie’ mocht worden gebruikt ‘voor de productie van therapeutische middelen’. Waarvoor zat ik hier anders? Indien ‘niet geschikt voor transfusie’ mocht mijn donatie, alsook alle ‘restproducten’ ervan, zeer zeker worden aangewend voor ‘validatie- en/of onderwijsdoeleinden’. Mij een zorg! Voor mijn part draaide de medische sector er alsnog bloedworst van, om zijn krappe budgetten aan te vullen met de verkoop van delicatessen.

Pas bij de daaropvolgende vragen beving mij stijgende verwondering, zij het ook onderduimse lol. Jazeker, hand op het hart: ik verkeerde in pico bello gezondheid, zwanger was ik evenwel nog nooit geweest, plotsklaps vermagerd was ik helaas ook niet, adders en teken keken wel uit alvorens ze mij een beet verkochten, drugs had ik niet gesnoven en ik was goddank ‘niet recentelijk in contact gekomen met bloed van een ander persoon na een prik-, bijt-, snij- of spatincident’. Ik zat net niet te grinniken terwijl ik mij taferelen in huiselijke kring voor de geest haalde waarbij bijt- en spatincidenten tot de normale omgangsvormen behoorden.

Na een rozenkrans van ziektes die ik ook alle negatief kon afvinken (malaria, geelzucht, syfilis én gekkekoeienziekte) werd het vragenuurtje almaar seksueler. Had ik – of ‘uw partner, voor zover u weet’ – onlangs deelgenomen aan groepsseks, ‘betaalde seks dan wel seks in ruil voor goederen’, en had ik ooit een partner uit een ander land gehad, zo ja: hetwelk? Op de eerste hamvraag antwoordde ik ‘Helaas al dertig jaar geleden’, op de tweede ‘Dat kan Bruin niet trekken’ en op de laatste ‘Nederland’. Weer allemaal naar waarheid. Maar of mijn antwoorden meer wetenschappelijke duidelijkheid verschaften? Dat durfde ik te betwijfelen. Na de vraag ‘Hebt u ooit in Centraal- of Zuid-Amerika overnacht in de jungle?’ begon ik zelfs te snappen waarom onze nationale bloedvoorraad op zo’n laag pitje stond. Je werd naar de naad en de draad van je godganse gat gevraagd. Om maar te zwijgen van de rest van je lijf. Het staat er echt: ‘Heeft u ooit een ingreep ter hoogte van uw hersenen of een transplantatie van uw gehoorbeentjes ondergaan? Heeft u in de afgelopen zeven dagen uw tandsteen laten verwijderen?’

LEUT & LEUTER

‘Had u als man ooit seksueel contact met een andere man, en zo ja wanneer?’ Ook die vraag vinkte ik negatief aan. Omdat ik ze in mijn naïviteit verkeerd begreep. Kort daarna, oog in oog met de arts alsook bloedaftapper, diende ik mij echter te verantwoorden. ‘Een andere man? Dat heb ik niet nodig, dokter. Ik ben al vele jaren gelukkig getrouwd met dezelfde.’ Ik grijnsde zelfs nog even, omdat twee vragen hogerop elke invullende vrouw een antwoord had moeten verzinnen op deze vraag: ‘Hebt u als vrouw ooit seks gehad met een man die ooit seks had met een andere man?’ Good luck met het uitvlooien van het waarheidsgehalte van de antwoorden dáárop, had ik nog binnensmonds gegniffeld. Welke voetballer of herenboer hangt zoiets aan de neus van zijn echtgenote of maîtresses?

Mijn lol was van korte duur. Ik werd geweigerd. Voor het hebben van seks met mijn eigen vent in de afgelopen twaalf maanden. Let wel: niet onveilige seks, niet enkel vanilleseks, niet groepsseks samen met een bataljon voortvluchtige kozakken. Nee, seks tout court met je eigen boterbrief. Iets wat van geen enkele invullende hetero werd gevergd. Zij hoefden zelfs niet eens te garanderen dat ze, bij welk minnespel dan ook, hun gebezigde leuter vooraf veilig verpakten.

Uiteraard stond ik te stomen, bereid om een bijt- en spatincident te beginnen. En uiteraard deed de dokter van dienst de temperatuur nog stijgen door, behalve naar de wet, ook te verwijzen naar ‘de statistieken’. Raad eens? Heel veel homo’s hebben heel veel seks! Goed voor hen. Maar blijkbaar kun je vervolgens geen enkele nicht nog op zijn erewoord van veiligheid geloven, en het voltallige herrenvolk der hetero’s wel. Alleen de vrouwspersonen onder hen worden nog ietwat op de rooster gelegd. Niet eens over henzelf. En ze moeten niet inschatten of hun vent al eens buitenshuis beft, met een secretaresse tijdens haar maandstonden. Ze moeten alleen inschatten of hij het soms op zijn hondjes doet met de tuinier.

Je vraagt je af hoe men al die tournures in wetenschappelijk verantwoorde statistieken kán wurmen. En of ze niet eerder zijn opgesteld met een vinger die nat is van iets waarvan je de oorsprong niet wilt weten. Om te beginnen: de stroop van slecht vermomd moralisme en antieke kwezelarij.

DIEPTEREINIGING

Een aantal jaren na de aidsepidemie was de bovengenoemde discriminatie te verantwoorden. De medische kennis vertoonde hiaten, overdreven voorzichtigheid was geboden. Inmiddels hebben landen als Nederland en Frankrijk de bespottelijke inperking opgeheven. Bij ons is ze, toevallig kort na mijn wedervaren, parlementair teruggeschroefd. Van twaalf naar vier maanden. Un compromis belge: als een uitsluiting drie keer korter duurt, zou ze opeens geen schande meer zijn. Schande, jawel. Terwijl onze bloedvoorraad dramatisch laag blíjft, worden bonafide donateurs lichtzinnig afgewimpeld.

Ik wil echter mijn stomen niet beperken tot louter kwaadheid. Reiniging is zoveel beter. Al in het buitengaan kwam ik in Edegem tot dat besef en tot bedaren. Weet je wat? De Belgische bevolking krijgt mijn bloed al niet meer. Jammer, hoor! Zij zit met een tekort, ik overduidelijk niet. En het is echt prima bloed waar ze nee tegen zegt — ik eet wél nog veel rood vlees en nog veel vaker spinazie. En als nu eens heel veel Belgen mijn voorbeeld volgen? Beste sweeties die dit lezen, jullie zijn vast met velen en van allerlei kunne en kaliber. Wees solidair. Ga niet naar Edegem of zijn bijhuizen. Blijf thuis. Hoezeer BV’s op de radio ook als vampiers hengelen en jengelen naar jullie bloed.

Stickers van het Rode Kruis? Die kopen we wel nog. Om ons geweten te sussen. Verder staan we geen druppel meer af. Totdat men, door droogte gedwongen, op de knieën zal komen smeken om een portie van ons levensvocht. En dan schenken we dat. Toch wel. Met plezier en zonder verder zeuren. ‘Schandvlek weg? Smeerboel weer proper? Dank u, stomerij Lanoye!’