Mijn moeder behandelt mij nog steeds als een hulpeloos uitgemergeld jongetje

In januari ging ik op zoek naar een huurhuis zonder schimmelplekken en pissebedden, maar door mijn agorafobie, gemakzucht en aversie tegen initiatiefnemingen en narcistische makelaars kwam er geen schot in de zaak, en dus heeft mijn moeder de handen uit de mouwen gestoken. Ze behandelt mij nog steeds als een hulpeloos doofstom anemisch uitgemergeld jongetje dat de eerste zes jaren van zijn leven heeft doorgebracht in de vochtige kelder van een sadistische zadelmaker, en slechts sporadisch peperkoek en camembertschijven toegeworpen kreeg. De camembertschijven werden uit zijn knuistje gegrist door een pedante beo die ook in de kelder opgesloten zat en de peperkoek moest hij delen met de stugge sint-bernardshond die hem ’s nachts van jetje gaf. De zadelmaker gaf het jongetje niet van jetje, hij filmde gewoon alles, masturbeerde zorgeloos en sabbelde dromerig op een tube aftenzalf. Ik ben nog steeds dat jongetje. Een Moldavische stukadoor die onterecht dacht dat de sadistische zadelmaker zijn Beierse kapstokbomen en mauve broodroosters had gestolen, ontdekte mij en bracht mij naar het politiekantoor. De zadelmaker werd gelyncht, de beo werd liefdevol geadopteerd door een lankmoedige dadaïst en de stugge sint-bernardshond kreeg een medaille opgespeld omdat hij mij ’s nachts warm had gehouden.

Mijn moeder heeft een nieuw huis voor mij gevonden. Het bevindt zich op 300 meter van mijn oude huis. Bijgevolg kan ik mijn zeven bezittingen te voet verplaatsen: de verzamelde gedichten van Tsjêbbe Hettinga, een lege Incaspaarpot, een gesigneerde naaktfoto van de onterecht verguisde delicieuze romige robuuste Shannen Doherty, een opgezette fluiteend, een sneeuwbol met vanbinnen een prachtige eekhoorn, een dode wispelturige houthakker, een schele kangoeroe en een kneuterige chalet, een vergeelde cd van de New York Dolls en een pikhouweel. Mijn moeder helpt me. Ze vraagt: ‘Zul je gelukkig zijn in je nieuwe huisje?’ ‘Natuurlijk niet! Denk je misschien dat ik mijn zwartgalligheid en hypochondrie en suïcidaliteit en paranoia als een berenkostuum kan afstropen en achterlaten op mijn oude adres?’ Niet ontmoedigd door mijn chronische korzeligheid zegt ze: ‘Je kunt het gezellig maken in je nieuwe woonst. Je kunt beeldjes uitstallen op de brede schoorsteenmantel in de woonkamer.’ ‘Beeldjes, beeldjes, beeldjes…’ zeg ik mopperend. ‘Krokodillenbeeldjes!’ roep ik plots extatisch. Mijn moeder kijkt bedenkelijk en zegt: ‘Ik dacht eerder aan beeldjes van geitenhoedsters, heiligen, hazen, koala’s, Peruviaanse afgoden, veelgeplaagde ezeldrijvers en mijnwerkers.’ ‘Toch liever krokodillen,’ zeg ik eerlijk en droog.

Alle kranen zijn kapot en de vorige eigenaar heeft twee flessen ouzo achtergelaten. Hij stond aan het hoofd van een tapijtreinigingsimperium, maar toen viel hij ten prooi aan een gokverslaving. Hij gokte op van alles, maar vooral op gevechten tussen uitgehongerde rottweilers en anorectische gravinnen. Het kon niet blijven duren. Op een nacht pleegde hij zelfmoord met orchideeën en plastic hyena’s. Het laatste wat hij deed, was een gedicht van Ingmar Heytze lezen en het hartgrondig haten.

Ik krijg het benauwd, ren mijn nieuwe huis uit en loop naar het paleis van de oude kruisboogschutter. Hij zegt: ‘Ik wist wel dat je het niet zou redden zonder mij. Kan ik je opbeuren met een raketijsje?’ Het is moeilijk om zonder schroom aan een raketijsje te likken in de buurt van een 89-jarige geile misogyne veteraan die me elke dag minstens 2.735 keer om een pijpbeurt smeekt. Ik lik met schroom aan het traag smeltende raketijsje. De oude kruisboogschutter vraagt: ‘Zal Raspoetin welkom zijn in je nieuwe huis?’ Raspoetin is de bijnaam die hij in 2019 heeft gegeven aan de voormalige vrachtwagenchauffeur. In mijn liefdevolle ogen lijkt de voormalige vrachtwagenchauffeur op niemand minder dan Johannes de Doper, geschilderd door de krankzinnige El Greco. Behalve wanneer hij om vier uur ’s ochtends zijn stamcafé Walhalla verlaat en op de vuist gaat met ingebeelde kannibalistische korfbalspelers, want dan lijkt hij nog het meest op een onbetrouwbare geluidsman van een Ted Nugent-tributeband.

Ik verlaat het paleis van de oude kruisboogschutter en loop naar de beschimmelde huurwoning van de voormalige vrachtwagenchauffeur. Hij eet rijstpap en kijkt kritisch naar ‘Bride of Chucky’. Ik zeg klaaglijk: ‘Ik haat mijn nieuwe huis, het is leeg en ongezellig en ik heb de kracht niet om krokodillenbeeldjes uit te stallen op de brede schoorsteenmantel en om groteske tamboerijnspelers van Neo Rauch en oude verlepte hoeren van Otto Dix aan de muur te hangen…’ Ik stop met klagen en plant zachte kusjes op de prachtige teelballen van Raspoetin de Doper.