‘Mijn nieuwe roman 'De vagina en zijn kenmerken’ schiet niet echt op

Ik ben al een tijdje letterkundig op de sukkel. M'n op stapel staande roman getiteld 'De vagina en zijn kenmerken' schiet niet erg op. Ik zit pas aan hoofdstuk drie, 'De clitoris, een simpel stukje vlees', en m'n hoofdpersonage, Rita Van den Bulcke, zit haar flamoes te bestuderen met een handspiegeltje en ziet een klein knobbeltje tussen haar ene kleine schaamlip en haar andere grote schaamlip.

Ze rijdt op haar bromfiets naar dokter Abdullah Il Kabab, maar die mag van z'n geloof niet naar een kut kijken en dus kijkt hij maar in de keel van Rita, en zegt: 'Jij rare keel hebben, jij dringend operaatsie.' Vervolgens probeert hij Rita te versieren, doch zij haalt haar door hashtag MeToo gestimuleerde zelfverdedigingstechnieken boven en slaat Abdullah drie tanden uit z'n gore bek. En hier stokt mijn roman. Moet ik Abdullah naar de tandarts laten gaan? Of kan het hem niet schelen dat hij drie tanden minder heeft? En is Rita bezorgd om haar keel, of eerder om haar preut? En wat met het mentaal gehandicapte kind van Rita, de kleine Sören? Zal ik hem laten vermoorden door buurman Sylvain, een ondergedoken pedofiel? Of zal ik hem in de opvang laten bijten in de linkertiet van juffrouw Anita?

Als je als auteur met zulke twijfels zit, kun je maar beter je boek een paar weken opzijleggen en je met iets anders bezighouden dan schrijven. In mijn geval is het niet moeilijk om de vrijgekomen tijd te vullen, want ik ben begonnen met schilderen. Er zijn vele schrijvers die daarnaast ook met beeldende kunst bezig waren of zijn, met als befaamdste Louis Paul Boon, Hugo Claus, Pjeroo Roobjee, Armando en Annelies Verbeke. Met name Annelies maakt gigantische beeldhouwwerken, waarbij ze voornamelijk werkt met zink, koper, ijzererts en witverlies. Ik was laatst, als goeie vriend en mentor van haar, te gast in haar atelier, en ik was compleet overdonderd door het beeld waaraan ze bezig is, 'Moet je mijn muizeken ne keer zien?', waarin het witverlies zodanig geïntegreerd is in het amalgaam van zink en koper, dat je niet eens ziet dat het witverlies is en denkt dat we hier te maken hebben met witte plumpudding. Prachtig werk van Annelies.

Zelf heb ik ook een atelier gehuurd, in het Patershol, en daar trek ik me een uur of zes per dag terug, om aan m'n schilderijen te arbeiden. M'n tienduizenden fans zullen zich afvragen: 'Door wie ben je voornamelijk beïnvloed, Hermannetje?' Wel, ik moet eerlijk toegeven dat het door Vincent van Gogh is. Ik gebruik zoals Van Gogh helle kleuren, leg de verf erg dik op het doek en zoek m'n inspiratie in de agrarische sector. Het schilderij van Van Gogh dat deze week verkocht is voor 12 miljoen euro toont een aantal boerderijtjes en een boerin die op zoek is naar haar ontsnapte kalkoen. Van Gogh heeft het een Franse titel gegeven, 'Le calcon perdu'. Het is een schitterend werkje dat mij heeft aangezet om een dergelijk tafereel op te zetten, met bruin, groen en geel als belangrijkste kleuren. De kalkoen, die zich in een struik verborgen heeft, is groen. De onderbroek van de boerin, die verder topless is, is geel. En de kleur van de boerin zelf is bruin, want ze is van half Marokkaanse afkomst, en zo'n persoon was in 1814 - het jaar waarin ik m'n schilderij situeer - behoorlijk zeldzaam in Wachtebeke.

Hoe was Dallilah, zoals ze heet, in Wachtebeke terechtgekomen? Wel, haar vader, luitenant Rasul Flapmaz, was in dienst van Napoleon, mede naar het front tussen Gent en Zelzate getrokken, om daar iedereen neder te knallen die voor z'n geweer verscheen, en tussen de gevechten door ontmoette hij in café De Stapelzot het eenvoudige Vlaamse dienstertje Frieda De Ceuster, en van het één kwam het ander, en Rasul ramde z'n vorte fluit in de walmende spleet van Frieda, en negen maanden later was het kindje Dallilah geboren! En nog eens veertig jaar later was diezelfde Dallilah een boerin die op zoek ging naar haar kalkoen Freddy. Niet in de werkelijkheid dus, maar wel op m'n schilderij 'Freddy is er vanonder getrokken', dat heel goed lijkt op 'Le calcon perdu' van Van Gogh, maar toch een eigen touch heeft, die verraadt dat ik als schilder misschien wel nog meer talent heb dan als schrijver. Toch hoop ik dat ik op een gegeven ogenblik uit de impasse geraak met 'De vagina en zijn kenmerken', en dat ik me nog dit jaar een volwaardig schrijver-schilder zal kunnen noemen, en dat ik met de roman een bestseller heb, en dat het schilderij voor een hele zak geld verkocht wordt. Een mens mag dromen blijven hebben.