‘Moeten we er nu van uitgaan dat het allemaal maar om te lachen is?’

Onze politieke klasse was verbluffend beschamend de laatste week. Het begon vorige week donderdag. We mochten in het federaal parlement getuige zijn van een Griekse tragedie. De oppositie (vooral de N-VA) probeerde er de agenda over te nemen, hoewel die in samenspraak met de partijen vastgelegd zou zijn. Toen de zet niet helemaal lukte, werden alle registers opengetrokken en kregen we een vaudeville te zien. Men suggereert her en der ook dat de oppositie vooral aandacht wou omdat de zitting rechtstreeks op de televisie werd uitgezonden. Kan best, maar dat is dan toch enigszins mislukt, want ook de beelden van de tegenpartijen waren te zien.

Na de heisa werd de fractievoorzitter van de N-VA , die onlangs nog van zichzelf zei dat hij een minzaam man was, geïnterviewd door een VRT-verslaggeefster. Hij zei o.m. in dat interview dat de Kamervoorzitter verhinderd had dat iemand van zijn fractie de eed zou afleggen als opvolger in het parlement van de kersverse Vlaams-Brabantse provinciegouverneur. Men wilde hier kennelijk de geschiedenis toch herschrijven. In de uitzending zagen we immers ook dat de Kamervoorzitter de opvolgster in kwestie meermaals uitnodigde om de eed af te leggen, maar dat net het roepen van haar partijgenoten het haar onmogelijk maakte. We zagen ook dat de VRT-reporter niet erg vriendelijk behandeld werd door de fractieleider, en zelfs van partijdigheid werd beschuldigd.

De fractievoorzitter van Vlaams Belang kwam later ook nog aan het woord. Ze bleef opmerkelijk kalm. Volgens haar had de fractieleider van de N-VA kort daarvoor in een interview in de krant gezegd dat zijn partij de betere versie is van Vlaams Belang. Later mocht diezelfde fractievoorzitter op het spreekgestoelte zijn boodschap komen brengen. Hij leek wat kalmer omdat men hem vermoedelijk op de vingers getikt had. De mobiele telefoons zaten daar waarschijnlijk voor iets tussen. De beelden toonden in ieder geval dat ze druk bekeken werden.

Dit weekend was het dan weer de beurt aan een nogal populistische partijvoorzitter uit het zuiden van ons land, die de regeringsonderhandelingen heeft doen mislukken met interviews waarin hij onder andere het premierschap claimde. Maar ook aan de onderhandelingstafel zelf was het pittig, naar verluidt.

En zo zijn we terug naar af en waarschijnlijk klaar voor verkiezingen. Gaan zich puberaal gedragende politici, die het slachtoffer worden van hun ego, vanaf nu de agenda bepalen? Zien onze verkozenen in dat de manier van communiceren van sommige partijkopstukken begint te lijken op die van het Witte huis en Wit-Rusland? Politicologen proberen soms om het gehakketak te relativeren en de zaken af te doen als perceptie. Moeten we er dan van uitgaan dat wat we zelf zien, horen en lezen eigenlijk fictie is? Dat het allemaal maar om te lachen is? Waarom hebben we dan al niet een jaar een regering?

Marlene De Smedt, Londerzeel.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: