‘Mogen mensen op z’n minst nog zelf beslissen wanneer en waarover ze zeuren?’

Beste mevrouw Vlieghe,

Naar aanleiding van uw oproep in ‘De zevende dag’ om te stoppen met zeuren, moet het volgende mij van het hart.

Ik kan niet klagen, ik mag mijn beide handjes kussen dat ik een mooie vaste job heb, die niet te lijden heeft onder de coronacrisis. Ik heb een vrouw en een kind, dat gelukkig nog steeds voltijds naar school kan wegens jonger dan 12. Maar het bovenstaande geldt niet voor grootouders die hun kleinkind al een jaar lang geen liefhebbende knuffel hebben kunnen geven. Het geldt niet voor jonge mensen die hun lessen deels moeten volgen via een scherm, en daarbij het voor hen broodnodige sociale contact moeten missen. Het geldt niet voor mensen die werken (of werkten) in de cultuursector; podiumbouwers, geluid- en lichttechnici, beginnende toneelspelers. En het geldt niet voor jonge mensen die vol ambitie (maar met een zware lening bij de bank) een eigen zaak uit de grond hadden willen stampen begin vorig jaar. Voor mensen die hun familie in het buitenland amper kunnen bezoeken. Voor ouderen die enkel door een glazen wand contact kunnen hebben met hun dierbaren.

Begrijp me niet verkeerd: ik vind het ook noodzakelijk dat er maatregelen genomen moeten worden om deze crisis aan te pakken. Dat we ‘nog even op de tanden moeten bijten’ tot de – tot in den treuren toe, in ieder journaal herhaalde – coronacijfers beginnen te dalen. Ik word altijd wat ongemakkelijk van hoe de media besmettingen, opnames en overlijdens, boekhoudkundig in cijfers willen gieten.

Na een eerste voorzichtige poging van het kwik om boven de 15 graden te klimmen na een lange winter, wordt er verontwaardigd gereageerd dat er zoveel mensen afzakken naar de kust, het park, een plas water, het bos, de polders, enzoverder om te genieten van de eerste zon. Vindt u dat verwonderlijk? Ik niet. Ik vind het vooral verwonderlijk dat mensen, die volgens mij het recht hebben op een klaagzang, blijkbaar zelf niet mogen beslissen wanneer en over wat we klagen of zeuren, omdat dat de moraal naar beneden zou halen bij anderen.

Ik vraag me af wat de volgende stap is? Dat we best niet te lang treuren om een weggevallen geliefde, omdat dat een vervelend gevoel zou kunnen teweegbrengen bij de medemens? Laat mensen alsjeblieft zelf nog vrij in hun uiting van hun gevoelens bij deze crisis. Bedankt.

Bram Gerard.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: