‘Na amper twee jaar in het onderwijs had ik een burn-out’

Twee jaar geleden maakte ik de overstap van de privésector naar het onderwijs. Tijdens de lockdown was ik tot de conclusie gekomen dat ik meer wilde betekenen voor de maatschappij dan alleen maar te werken voor een baas, met als belangrijkste doel hem (nog) rijker te maken.

Toegegeven, echt goed nagedacht over de concrete gevolgen van die beslissing had ik niet. Voor mij is leerkracht zijn dan ook meer dan een job: het is een roeping die ik koste wat het kost zou beantwoorden. Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik wel heel veel offers moest brengen. Als zij-instromer in het secundair onderwijs kon ik mijn vijftien jaar anciënniteit niet meenemen. Bovendien heb ik ook geen pedagogisch diploma. Dat betekent dat ik in de laagste weddeschaal val. Concreet: ik verdien maandelijks 500 euro netto minder. Ik had ook geen extralegale voordelen zoals maaltijdcheques meer.

Ik besloot alsnog voor een pedagogisch diploma te gaan via het avondonderwijs. Die opleiding kun je in ideale omstandigheden in twee jaar volgen, maar in de praktijk duurt ze langer en kost ze per jaar makkelijk 1.000 euro, die niemand terugbetaalt. Ondertussen heeft minister van Onderwijs Ben Weyts werk gemaakt van een lerarenbonus, waardoor leerkrachten drie uur per week vrijgesteld kunnen worden voor die opleiding, met behoud van wedde.

Maar van startende leerkrachten wordt evenveel (en soms zelfs meer) verwacht dan van leerkrachten met meer jaren op de teller. Ik ben bijvoorbeeld verplicht lid van een aantal werkgroepen en moet aanvangsbegeleiding volgen. Die begeleiding moet ervoor zorgen dat beginnende leerkrachten niet snel uitvallen, maar je moet er wel extra uren voor op school zijn. En wat is het nut van het beoordelen van leerkrachten in opleiding, als dat al gebeurt tijdens de opleiding?

De combinatie van lesgeven (door het uitvallen van collega’s op een bepaald moment liefst 28 uur per week), les volgen en jawel, ook nog een gezinsleven, leidde tot een torenhoge werkdruk. Op dit moment geef ik helemaal geen les meer, maar ben ik thuis aan het herstellen van een burn-out. Na amper twee jaar in het onderwijs.

Kreeg ik dan geen hulp van collega’s of ondersteuning van de directie? Ja, af en toe is er een lieve collega die lesvoorbereidingen met je wil delen, maar heel vaak moet je het zelf maar zien te redden. Ondanks alles sta ik straks weer enthousiast voor de klas, zodra het kan en mag. Want leerkracht zijn is zoveel meer dan kennis overbrengen. Het is zorgen voor de toekomst.

D.B., Kortrijk.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: