Na de nationale actiedag: ‘Ons elementaire rechtvaardigheidsgevoel kun je niet wegbranden zoals een wratje’

Maandag kleurden de bekende lanen van onze hoofdstad rood, groen en blauw, tot verontwaardiging van sommige neoliberale politici en vertegenwoordigers van de werkgeversorganisaties. In ‘Terzake’ op Canvas, die avond, mochten twee economieprofessoren duiding verschaffen: de niet bepaald linkse Stijn Baert en de meer betrokken Ive Marx, die vooral met cijfers kwam. Dankzij dat statistisch onderzoek kon hij aantonen dat vooral de koopkracht van de lagere middenklasse er de laatste jaren fel op achteruitgegaan is. Onze zo geprezen indexatie kan de stijging van een hele reeks basisuitgaven niet compenseren.

In feite trap je daarmee een open deur in. Wie ogen en oren heeft, kan zelf wel vaststellen dat de ongelijkheid in ons land – ondanks onze internationaal geprezen sociale bescherming – alleen maar toeneemt. Zoals het in het liedje gaat: ‘The rich get richer, the poor get poorer’. En dat is volgens mij de ware motivatie van de betogers: het inleveren gebeurt alweer aan de basis van de inkomenspiramide, en zeker niet aan de top. Grote ondernemingen en aandeelhouders zagen hun winsten stijgen en vinden nog altijd de weg naar fiscale paradijzen.

We hoeven niet te pleiten voor egalitarisme. Om met ‘Animal Farm’ te spreken: het ene zwijn zal wel altijd gelijker zijn dan het andere. Maar stuitend onrecht zal blijven mobiliseren, ons elementaire rechtvaardigheidsgevoel kun je niet wegbranden zoals een wratje. En dankzij de moderne alomtegenwoordige media is niet-weten lastiger geworden dan weten.

Wat de indexatie van de lonen betreft wordt ter linkerzijde al jaren gepleit voor ‘centen in plaats van procenten’. Een lagereschoolleerling kan ook uitrekenen dat 2 procent minder oplevert op 100 euro dan op 1000 euro. Tegenstanders van de automatische indexering wijzen op de funeste impact op de inflatie, waardoor de loonsverhoging contraproductief zou zijn want ‘werkvernietigend’.

Zelden wordt een vergelijkbaar bezwaar aangehaald bij de naar woekerwinst riekende stijgingen van grondprijzen en woningen. Wie kan vandaag nog kopen als hij niet over een familiekapitaal beschikt én een dikbetaalde job? Worden de vastgoedsector en de verkopers daar fiscaal op aangesproken?

Kortom, er zijn meer redenen om te manifesteren dan om achterover te leunen: de gebraden kippen komen ons, Breughel en Cervantes indachtig, niet in de mond gevlogen.

Staf De Wilde, De Haan

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: