‘Neymars jet staat lusteloos in de hangar. De lol is er totaal af. De cynische Jan in mij hoopt dat dit realiteit wordt’

'Sport suffers multibillion-dollar hit.' Onder die kop beschreef de Financial Times op 14 maart de ravages die corona gaat veroorzaken in kalenders, bij voetbalclubs, televisiezenders, mediagroepen, voor het merk Olympische Spelen, in de NBA, de Formule 1, de Champions League, bij Disney en bij sponsors met multimultibelangen en business die op de één of andere manier is gelinkt aan de multibillion-dollar hit, daarvan leeft, profiteert, zich in onvoorstelbare luxe wentelt. Na twee kolommen draaide het me voor de ogen. De wereld was bezig te vergaan. Dit komt nooit meer goed, of op zijn minst nooit meer zoals het was.

Ik legde de krant even weg en toen, tot bedaren gekomen, zei de crisis in mij: 'Een uitstekend vooruitzicht. Stort maar in, multibillion-waanzin. Word weer gezond.'

Zou er wel een weg terug zijn? Kan Neymar een voetbalwedstrijd uitspelen zonder dat hij daarvoor 50 miljoen krijgt van Al-Khelaifi? Zal niet lukken, Neymar wil geen middeleeuwen om zich heen. Onder het dreigement van een rechtsgang van zijn ook op instorten staande zaakwaarnemer probeert Neymar het toch. Zijn bewegingen stokken. Spelen zonder publiek, de mode die heel lang gaat duren, is niks voor hem. Na afloop van de spookwedstrijd trekt hij niet eens meer een pakje aan met scheuren in de broekspijpen, de één rood, de ander blauw, voor een party in Rio. Zijn jet staat lusteloos in de hangar. De lol is er totaal af. De cynische Jan in mij hoopt dat dit realiteit wordt.

De steenrijke multinational FC Liverpool, die zijn spelers gemiddeld 1 miljoen per maand uitkeert, klopte vorige week bij de overheid aan voor staatssteun om de lonen van de niet-spelende medewerkers van de FC te betalen. Het verzoek van de bedelrijkaard gebeurde dus in een tijd dat verpleegsters van de Britse gezondheidszorg 24 uur per dag voor 2.000 euro bruto per maand in de weer zijn om doodzieke mensen te verzorgen. Na een algemeen en luid protest trok de Amerikaanse eigenaar het verzoek met tegenzin in. Laten we hopen dat het leger Qatar-sjeiks en US-eigenaren er geen winst meer in zien en voorgoed vertrekken.

Ik zat in mijn quarantaine en las een boek. De godganse dag lezen ,of als een Japanse monnik figuren in het grindpad harken, verveelt. Een klein verlangen naar Liverpool - Tottenham, eerlijk is eerlijk, begon te knagen. Zinloos is het geknaag, de sportliefhebber moet iets anders vinden om de avond door te komen, en meneer Van Ranst ken ik nu ook wel.

Boksen. Bij gebrek aan live voetbal zendt Fox Sports titelgevechten van de jaren 60 en 70 uit. Cassius Clay, Mike Tyson, Evander Holyfield, Sugar Ray Leonard, Marvin Hagler, Roberto Durán. De uitslag van de wedstrijd ben je al lang vergeten, 't is dus spannend, maar een grotere aantrekkingskracht is de louche sfeer in Caesars Palace, met Don King, de promotor met het recht omhooggeföhnde haar en zijn schitterende monologen in de aanloop naar het evenement dat hij heeft georganiseerd.

Veel beter dan Liverpool — Spurs zijn de sportdocumentaires van de Amerikaanse meesters. 'Chasing Tyson' gaat over het leven van de zachtaardige Holyfield die van een gevecht tegen de verschrikkelijke Tyson droomde. Maar mighty Mike zat wegens verkrachting van zijn vrouw in de gevangenis. Hij kwam er na drie jaar uit en Holyfield kreeg zijn zin. Ik verklap niks, dit moet je met eigen ogen zien.

Adembenemend is 'Catching Hell' van ESPN, een film over honkbalfan Steve Bartman, een verlegen jongen die op de tribune voor de handen van zijn geliefde buitenvelder Moisés Alou per ongeluk een verdwaalde bal uit de lucht plukte waardoor de Cubs de World Series aan zich voorbij zagen gaan. Stad in brand. De volgende dag publiceerde de Chicago Sun-Times het adres van de dader. De supporters gingen naar het huis en iemand schreeuwde 'I'm gonna kill him!' En de hele meute scandeerde 'kill him, kill him.' Steve Bartman (26) moest onderduiken. Hij werd nooit meer in het openbaar gezien.