‘Nooit heb ik meer stress gehad dan als leerkracht’

Van september 1985 tot februari 1986 heb ik als beginnende leerkracht Nederlands en geschiedenis gegeven aan eerste- en tweedejaarsleerlingen van een eliteschool in Gent. Dat was een tijdelijke fulltimejob voor een half jaar, ‘met de mogelijkheid tot verlenging’.

Mijn eerste contract, voor de maanden september en oktober, kon ik pas vlak voor de herfstvakantie (!) ondertekenen. Er werd me meegedeeld dat ik door een vergissing van de school slechts voor zeventien lesuren per week zou worden vergoed. Niets aan te doen, een eerste domper.

Het tweede contract, voor de maanden november tot februari, was wel in orde, en toen ontving ik iets meer dan 33.000 frank netto per maand. Maar in de praktijk klopte ik zeventig uur per week, want lesvoorbereidingen en nazorg (huiswerken, overhoringen, puntentellingen) namen dubbel zoveel tijd in beslag als de lesuren.

Middagpauze? Een halfuur om te eten, gevolgd door een uur gratis volleybaltraining - want leerlingen mochten niet staan lummelen op de speelplaats, en leerkrachten ook niet in de leraarskamer. Dus stond ik doodmoe en bezweet voor de klas, met alle gevolgen van dien.

Na februari kon ik opnieuw op zoek naar een job, een tweede domper. Terug in het onderwijs? Ik dacht het niet! Eind 1986 ging ik aan de slag bij BBL, nu ING, en ik kreeg een vast contract voor een fulltimejob van 37 uur per week. Mijn eerste maandloon bedroeg netto 28.110 frank, dus 5.000 frank minder dan in het onderwijs. Dat vond ik niet erg, want na twee jaar was dat verschil al weggewerkt. Ik had normale werkdagen, allerlei bijkomende voordelen, en ik kon bij mijn werkgever een voordelige bouwlening afsluiten.

In mijn loopbaan van 32 jaar bij BBL/ING heb ik op geen enkel moment een soortgelijke stress als op school gekend. Ik had tijd voor hobby’s en een sociaal leven.

Ondertussen is het lesgeven blijkbaar nog een pak ingewikkelder geworden. Wat is er niet allemaal bij gekomen in het takenpakket en de omkadering?

Een boodschap aan de politici: betaal beginnende leerkrachten meer, en vooral: geef ze zo snel mogelijk een vast contract, en niet na jaren ploeteren. Stop ook met afpingelen op de over te dragen anciënniteit van wie het aandurft om vanuit de privésector in te stromen. Koken kost geld en het onderwijs is op lange termijn van levensbelang voor een samenleving, wordt terecht gezegd en geschreven.

Rik Callebert, Desteldonk.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: