‘Ondanks alle mooie slogans werd ik in alle scholen buitengepest’

Ik wil graag reageren op het artikel over het lerarentekort in Humo 4261 (‘We zijn niet meer aan het lesgeven, we zijn aan het overleven’).

Ik heb zelf vijftien jaar lesgegeven, of dat toch geprobeerd, in twee scholengroepen en ontelbare scholen. Hoe verder mijn ‘carrière’ vorderde, hoe vuiler en ondankbaarder werk ik kreeg. Ik heb ASS, en ondanks alle mooie slogans over diversiteit en gelijkheid van kansen werd ik overal buitengepest omdat ik te anders was.

Ik deed mijn job goed, heel goed zelfs. Ik kom nu nog kinderen en ouders tegen die me bedanken, en ik ben er al zeven jaar weg. Maar dat was blijkbaar niet belangrijk. Wat telde was hoe ik eruitzag, hoe ik in het plaatje paste, en dat deed ik niet.

Het dieptepunt was toen ik erachter kwam dat alle directeurs van de scholengroep plus de algemeen directeur tot een stille boycot tegen mij hadden besloten. Niemand mocht me nog werk geven, of ze zouden er zelf van lusten. Toen ik dat ontdekte, ben ik ingestort en twee weken later lag ik op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Daarna ben ik definitief gestopt.

Zeven jaar, twee opnames, ontelbare therapiesessies en een fortuin aan medische kosten later zijn mijn nachtmerries eindelijk gestopt. Nachten waarin ik steeds opnieuw voor de klas stond en vernederd, uitgesloten en uitgescholden werd, door collega’s en directies.

Ik kan nog steeds niet werken. Als ik een school passeer, krimpt mijn maag samen. Gelukkig heb ik geen kinderen, zodat ik geen school meer binnen hoef te gaan. Maar als ik lees over een nijpend lerarentekort, en hoe ze smeken om goede leerkrachten, lach ik groen. En ik kan het niet helpen te denken: stik erin. Jullie hebben het zelf gezocht.

Maaike, Oostende.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: