Onze lezers over Arno: ‘Steeds met hart en ziel, en altijd weer met overgave en bevlogenheid’

‘Dansen!’

Ooit mocht ik met Arno dansen op het podium in zaal Lux in Herenthout, één van mijn mooie herinneringen aan de periode met Charles et les Lulus. Bisous, Lieve Eyskens, Antwerpen.

‘Bedankt!’

Woorden schieten te kort, we zullen u nooit vergeten. U leeft verder in onze gedachten en in uw muziek. Bedankt! Randy, Oostende.

‘Bij ‘Oh la la la’ ging het dak eraf'

Als jonge snaken van 20 jaar ontdekten wij in de jaren 80 de belpop. Menig pop- of rockbandje bewees plots dat de Belgische muziekscene meer te bieden had dan The Wallace Collection of Soeur Sourire. Ontelbare optredens hebben we gezien: Luna Twist, Scooter, The Bet, De Kreuners, The Kids, Der Polizei, Heartbreak, De Kommuniste of Allez Allez: meer hadden wij niet nodig om een avondje uit de bol te gaan en in het rond te pogoën in parochiezaaltjes of culturele centra. Eén groep stak er met kop en schouders boven uit en dat was T.C. Matic. Ik zag ze een keer of drie. Een belevenis, zeker in een klein zaaltje. Die muur van geluid (geluidsnormen bestonden toen nog niet), Arno die op 2 meter afstand stond te brullen, snoeiharde staccatodrums van Rudi Cloet, Jean-Maries snerpende gitaar en Ferres strakke pompende bas. Met 'Oh la la la’ als obligaat bisnummer – onnodig te zeggen dat het dak er dan meestal afging. En daarna met piepende oren huiswaarts. Wat ik jammer vind, is dat zo weinig van hun toenmalige werk is blijven hangen. Telkens weer dat saaie ‘Putain putain’. Sorry, hoor, het nummer heeft me nooit aangesproken. Geef mij maar ‘Le Java’, ‘Middle Class and Blue Eyes’ of ‘With You’, met die hypnotiserende riff, die dreigende sfeer. Met dat laatste nummer zal ik me T.C. Matic en Arno blijven herinneren. Dat is één van de beste nummers ooit door een Belgische band gemaakt. En ’t staat zelfs niet in de Classics Top 1000. Als je het niet kent, googel het maar eens. Paul, Edegem.

Een kwetsbare, maar magische man’

Enkele weken geleden, op 3 maart, mocht ik telefonisch op Radio 1 de lof van Arno zingen bij Evert Venema en Ruben Block. Het voelde als een extra eresaluut aan een man die mij, zonder het zelf te weten, een levensadem heeft gegeven, een doel, nadat ik enkele dagen eerder al afscheid had genomen in Kursaal Oostende. Misschien is het voor sommigen ‘only rock ‘n’ roll’, voor mij maakte Arno menige zwarte sneeuw wit, van menige tranen parels. Uiteindelijk zijn we allemaal lonesome Zorro’s, ergeren we ons allemaal aan The Parrot Brigade en vinden we allemaal troost in ‘Les yeux de ma mère’. Ik zag die vrijdag in februari een man sterven op het podium in Oostende, maar tegelijk leven als duizend schitterende zonnen. Ik zag warmte van de artiest voor zijn publiek, van het publiek voor de artiest, die kwetsbare maar magische man. ‘Weet ge, in deze tijden van nucleaire dreiging lijkt alles futiel, maar je veux vivre, godverdomme,’ zei hij, op een steenworp van zijn nakende zeemansgraf. Na alle zwarte sneeuw, geween en tandengeknars is dat wat belangrijk is: vivre. Merci, Arno, byebye en tot de volgende keer. Jos Thys, Boutersem

‘Een fenomeen’

Arno heeft muziekgeschiedenis geschreven. Met een gouden ganzenveer op geschept papier en met een zwarte stylo uit de bon marché op de achterkant van een bierviltje. Maar steeds met hart en ziel en altijd weer met overgave en bevlogenheid. Een fenomeen. Dirk Van Hulle, Asse

‘Recht uit het hart en de onderbuik’

Toen mijn moeder in de herfst 2020 was overleden, wilde ik de uitvaartplechtigheid opluisteren met een zestal liedjes. Eén ervan moest zeker ‘Les yeux de ma mère’ zijn. Er bestaat een coverversie van door Herman van Veen, ‘In de ogen van mijn moeder’. Ik stond dus voor de keuze tussen de Nederlandstalige zachte versie en de doorleefde versie van Arno. Hoezeer ik de muziek van Herman van Veen ook waardeer, zijn vertolking kan op geen enkel moment tippen aan de doorleefde versie van Arno, die recht uit het hart en de onderbuik komt. De keuze was dus snel gemaakt. Achteraf kwamen alleen positieve reacties, ook van tachtigers die de plechtigheid hadden bijgewoond. Piet Vandenbroucke, via mail

‘We zullen je niet vergeten’

Mijn favoriete Arno-nummer is ‘Oh la la la’, maar ik vind ‘Les yeux de ma mère’ en nog zoveel andere liedjes ook heel mooi. Mijn lief Paul Evrard is de eerste manager van Arno geweest, maar dat is iedereen nu vergeten. Bedankt, Arno, we zullen je missen maar zeker niet vergeten. Sylvie Vanhoegaerden, Kessel-Lo

‘Het werd nooit meer zo intens als toen’

Ik word oud, al mijn muziekhelden sterven en ik voel me ook al niet zo goed. Ik heb Arno een eerste keer met Tjens Couter bezig gezien in de Zep in Dendermonde, in de jaren 70. Ze kwamen aan met een R4, volgestouwd met hun materiaal. de geweldige gitaar van Pol, een mondmuziekske van Arno, tipschoenen, lawaai tot in Brussel en een houding van ‘gij gaat hier nie naar huis as ge u niet geamuseerd hebt’. Sindsdien mag ik me fan noemen. Later heb ik hem nog dikwijls gezien, maar het was nooit meer zo intens als toen op dat kleine podium. Merci, Arnaud Charles Ernest Hintjens, het ga je goed. M. Govaert, Dendermonde

‘Het ga je goed’

Wat een schok. Waar je ook bent, het ga je goed, Arno. Ik zal je nooit vergeten. Rust in vrede. Patrick, Herent

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: