columnKunstbeen
‘Ook bij de VRT doet de CEO hetzelfde: als een Frederik Delaschnauzer kijken waar en wanneer er geknipt en beknabbeld kan worden’
Marc Ruyters ontmaskert tweewekelijks valse pretenties in de media en de cultuur.
Een kort, maar oorverdovend geraas weerklonk in de redactielokalen van de toenmalige Financieel-Economische Tijd (FET), begin 21ste eeuw nog gehuisvest bij het station Antwerpen-Berchem. Kersvers financieel journalist Frederik Delaplace had het aangedurfd om zijn overste bij wijze van grap in de rug te springen. Maar die chef beoefende de karatesport, had een zwarte band tiende dan en vloerde Frederik Delaplof genadeloos. Het gelach bij de collega-journalisten klonk aarzelend, want iedereen wist toen al dat als je Frederik uitlachte, de prijs ooit, indien nodig jaren later, hoog zou zijn.
Lees ook:
Ontslagen VRT’ers over de toekomst van de openbare omroep: ‘Ik vrees dat Canvas de zender van de restjes zal worden’
Interne VRT-mail onderschept: ‘De volgende die zijn puddinkje naar Niels Destadsbader gooit, mag het bij mij komen uitleggen’
Frederik Delapluche ging in die jaren geregeld met collega’s chapeau spelen in het belendende Café des Arts. Iedereen opende het spel voorzichtig met een paar, of dubbelpaar, hoogstens een onbenoemde tris (raadpleeg Wikipedia voor de spelregels). Maar Frederik Delaslash nam de hoed ter hand, keek naar de teerlingen en peinsde minutenlang na, geen enkele speler aankijkend. Dan lanceerde hij zijn bod: een full house. Om de teerlingen zo te schudden, had je een kans van één op zoveel duizend. Maar de speler die de hoed overnam, wist: als ik dit niet aanvaard, komt mijn carrière bij de FET in gevaar. En zo kwam Fredje er vaak zonder problemen mee weg. Er was maar één medespeler die consequent elke keer de hoed oplichtte en de blaserie ontmaskerde, maar die is nadien in verdachte omstandigheden overleden. Toen ik Frederik Vanderplaatse op de begrafenis daaromtrent een reactie vroeg, was het antwoord: ‘Geen commentaar.’
Toen Fredje Delaplopsa nadien bevorderd werd tot adjunct-hoofdredacteur van de FET, veranderde de hele wereld. Van de ene dag op de andere stopte hij met chapeau spelen met het plebs en begon hij aan zijn nieuwe taak: het buitenwerken van journalisten en redactiemedewerkers die niet aan zijn normen van de nieuwe Tijd beantwoordden. Hij wilde alles op scherp stellen.
Daar slaagde hij aardig in, talloos waren de afscheidsdrinks in Café des Arts waarbij het leed van de slachtoffers moest worden gesmoord. Het bizarre was: Frederik Delaplons was slechts adjunct, geen hoofdredacteur. Dat was een armlastige Marc V.C., die zijn adjunct de hand boven het hoofd hield en pas nadien, toen de FET werd overgenomen door De Persgroep van Christian Van Thillo, het mes in zijn rug geplant voelde: hij werd bedankt voor bewezen diensten, Fredje werd de nieuwe baas.
En nu is hij, na een vruchtbare CEO-loopbaan bij de groep Mediafin, waartoe De Tijd behoort, de baas van de VRT. En daar doet hij hetzelfde: als een Frederik Delaschnauzer kijken waar en wanneer er geknipt en beknabbeld kan worden.
Ons advies aan de VRT-vakbonden en -belangengroepen: speel chapeau met hem. Als hij niet meteen toehapt, blijf zagen. Hij heeft een onweerstaanbare drang om te gokken. En wijs elke full house af. Frederik Delaplace is yours.
