‘Op anderhalve meter afstand kun je niet troosten en er voor iemand zijn’

We zitten midden in lockdown nummer twee en de moed zakt ons allen in de schoenen. We worden voortdurend in ons kot geduwd. Sociaal contact is verboden en voor elkaar (graag) zien is weinig ruimte. Aan alles wordt gedacht, maar niet aan hoe we ons voelen en of het al dan niet goed gaat. Dit is een verloren jaar zonder uitzicht en we krijgen het niet meer terug.

We hebben het overleefd, dachten we allemaal enkele maanden geleden, toen het ‘ergste’ van de coronacrisis gepasseerd was. Niet dus. Wat was het fijn om even te proeven van de vrijheid en de verre reizen waar we al maanden naar snakten. We konden even onze vleugels uitslaan en recupereren. En nu zijn we weer bij af. En zelfs erger. Maatregelen worden alleen maar aangescherpt en we worden voortdurend in ons kot geduwd. Maar er wordt één belangrijk ding vergeten: het mentale welzijn.

We weten niet eens meer hoe het voelt om graag gezien te worden. Afstand houden is de boodschap. We willen elkaar niet besmetten, maar vergeten dat we allemaal honger hebben. Huidhonger. Frustratie en verlangen naar warmte, liefde en een tedere aanraking, daar hebben we allemaal nood aan. Elkaar fysiek steunen is uit den boze en dat heeft zware gevolgen. Een eenzame dood en eenzaam leed is nu de norm. Het is verboden om een laatste keer afscheid te nemen en zelfs een hand vastpakken is not done. Iedereen die toch de regels overtreedt, wordt gezien als rebels of egoïstisch. Maar het zit dieper dan dat en soms is sociaal contact en een luisterend oor het enige wat je nog overeind kan houden in deze bikkelharde tijden.

Hoe kunnen we onszelf ontplooien en verrijken als connecties maken onmogelijk is? De helft van ons gezicht is bedekt met een lap stof en onze ogen spreken niet altijd boekdelen. Een lach heeft geen betekenis meer, want hij wordt toch niet gezien. Emoties zijn niet meer af te lezen en elkaar begrijpen kan niet. We kijken niet meer naar elkaar, we luisteren niet meer naar elkaar. De vrouw in de winkel bij de melk ontwijken we als de pest en we wassen elke aanraking van ons lichaam. Asociaal gedrag wordt meer en meer aangemoedigd en wat is het moeilijk om contact te leggen als iedereen zo gericht is op zichzelf en angstig is voor de medemens. We zouden er voor elkaar moeten zijn, want connectie maken is belangrijker dan ooit.

Wat als het enige lichtpunt in je leven een gesprek is met een vriend of een knuffel van je oma? Hoe kunnen we ‘oké’ zijn als er niemand is om ons op te vangen en we er letterlijk alleen voor staan? Op anderhalve meter afstand kun je niet troosten en er voor iemand zijn. Op anderhalve meter kan je niet hartstochtelijk liefhebben.

Onvermijdelijk gaan de zelfmoordcijfers de hoogte in. Kwetsbare jongeren en kinderen zien het niet meer zitten om alleen te zijn met hun gedachten en problemen. Meer dan ooit zijn we op onszelf aangewezen, maar niet iedereen is zo comfortabel met zichzelf dat tijd alleen spenderen een cadeau kan zijn. Niet iedereen is mentaal even sterk om een aanhoudende crisis als deze te doorstaan. Voor velen is deze periode een extra gewicht in de zware rugzak die ze meedragen.

Beste overheid en virologen, vergeten jullie niet iets als jullie de bubbels inperken en elke vorm van vermaak wordt afgepakt? Geef ons extra ondersteuning en werk toch die wachtrijen bij psychologen weg. Geef ons iets om naar uit te kijken, een houvast. Zorg dat we niet wegkwijnen in pessimisme en onzekerheid. Laat het mentale welzijn, alsjeblieft, nu meer dan ooit een prioriteit zijn. Voor diegenen die al langer vochten tegen donkere gedachten en depressie. Voor diegenen die zich optrekken aan sociaal contact en zichzelf willen ontplooien. Voor diegenen die thuis geen stabiele basis hebben. Voor iedereen die door het ‘Covid-beest’ in een hoekje wordt gedreven: hou vol. Praat erover en laat van je horen. Luister naar elkaar en kijk door het mondmasker heen. Loop niet met een grote boog om elkaar heen, maar vraag (op anderhalve meter) hoe het écht gaat. Respecteer de regels, maar respecteer ook elkaar. We hebben elkaar meer dan ooit nodig en enkel samen creëren we licht aan het einde van de tunnel. Laat deze crisis een opportuniteit zijn om meer naar elkaar toe te groeien en elkaar nog meer op te vangen dan ooit tevoren.

Margot Pinceel, via mail.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: