‘Op zo liederlijk mogelijke wijze de laatste trein missen’

Het kon er soms vrolijk aan toegaan in café De Muze, op de Antwerpse Melkmarkt nummer 15. En zeker in de vroege jaren 70, toen ik er na een voorstelling of een concert weleens verscheen na een halve nacht in de stroaten verdwoalen.

En altijd met de bedoeling om op zo liederlijk mogelijke wijze de laatste trein naar Brussel te missen. Op zo’n avond was ik er aan de praat geraakt met het uitzonderlijk mooie meisje R. We stonden tegen de jukebox, ik had drie keer na elkaar Jimi Hendrix’ ‘The Wind Cries Mary’ geselecteerd. Ik deed onderwijl mijn best om haar ervan te overtuigen dat ik een interessante kerel was en ze ging daar ook voor een deel in mee. Tot de deur openzwaaide en hij daar stond: de jonge toneelspeler Johan Leysen. Hij groette iedereen uitbundig – ook het meisje R., wat mij niet beviel – en vertelde toen met zijn ribfluwelen stem over de film die hij net gezien had, ‘Lacombe, Lucien’ van Louis Malle. Bonus: hij speelde de hele film ter plaatse na, met foutloze dialogen in een lekker Zuid-Frans accent.

Het meisje R. was helemaal onder de indruk.

Ik stelde mij toen voor en zei dat ik later misschien ooit iets ging doen. Dan doe ik mee, zei hij. En we deden ook iets samen, vele jaren later. En nog iets. En nog iets.

Ik zag hem laatst nog op de dijk van Oostende. We fêteerden zijn leermeester François Beukelaers. Hij zei dat hij eindelijk rust gevonden had, in Gent.

Ik geloofde hem. Al dacht ik aan een ander soort rust.