‘Oscars, Golden Globes, Ensors, Magrittes: ze kunnen me allemaal aan mijn royale reet roesten’

Ik zeg u: dat hele awards season begint mij serieus op de zenuwen te werken. Oscars en Golden Globes? Ensors en Magrittes? MIA's en BAFTA's? Ze kunnen me allemaal aan mijn royale reet roesten. Waarom? Omdat ik er gewoon niet van hou dat artiesten als renpaarden tegen elkaar uitgespeeld worden in een arena die meestal slechts bestaat uit een festief aangeklede tv-loods, bezet door een faux glamourpubliek dat daar zijn beste beentje en bijbehorende slechte smaak uitgebreid kan tentoonspreiden.

Aan het einde van de rit blijkt dan dat er een soms mooi en soms miserabel beeldje te winnen is. En dat beeldje wil dan zeggen dat de laureaat/laureate de beste film van het jaar heeft gedraaid, het beste boek heeft geschreven of het beste beeld heeft gehouwen. Met felicitaties van de jury. Ik heb er niets mee, omdat ik niet geloof dat er zoiets bestaat als een beste film, een beste boek of een beste beeld.

Een prijs die mij gek genoeg wél bevalt, is de Ultima. Omdat die uit een fraaie statuette én een behoorlijke smak geld bestaat. Tijdens het beknopte verslag dat ik na afloop op diverse nieuwzen kon waarnemen, ging veel aandacht naar een incident met een minister-president en een verdwaalde pomodoro, maar wie wat gewonnen had en waarom, kwam ik nauwelijks te weten. Wel blij dat Emma De Swaef en Marc James Roels bekroond werden voor hun prachtige animatiefilm 'Ce magnifique gâteau'.

Luc Tuymans, die de ultiemste aller Utima's gewonnen had, die voor Algemene Culturele Verdienste, stuurde zijn kat. Hoe die kat heette en wat ze dacht van het min of meer feestelijke gebeuren, werd niet verteld. Al had ik net dát nu graag geweten.