‘Por de beer toch niet, roep ik naar de politici op mijn beeldscherm, zijn jullie dat gruwelijke Russische wapenarsenaal vergeten?’

‘Denk je dat jullie, zoals die Oekraïense burgers, zouden vechten met machinegeweren? Of molotovcocktails mixen?’ vraag ik mijn vrienden, nippend aan een niet-explosieve cocktail. ‘Ik weet niet of ik het vaderland daarvoor hoog genoeg heb zitten. En mijn zoon kruipt bibberend in mijn nek als er nog maar een helikopter overvliegt.’

Eén vriend zegt: ‘Misschien, wie weet.’ Maar hij geeft meteen toe aan ziekelijke nieuwsgierigheid te lijden. De rest is stellig: de grens over, meteen. Naar Portugal of zo, dat lijkt veilig, daar hebben ze geen kernwapens van de NAVO. En iemands moeder heeft er een groot huis staan.

Onze angstige vluchtplannen contrasteren nogal met de krachtige taal van de Europese politici. Nochtans zijn we allemaal opgegroeid in dezelfde warme, sussende schoot van de Europese Unie. Bijna tachtig jaar vrede en vrijheid om te kopen en te roepen wat we willen: het was heerlijk, maar het heeft rare dingen met ons gedaan. We hebben ons nooit moeten voorbereiden op het noodlot, vandaar onze vluchtdrang. Maar we zijn ook overtuigd van onze eigen rechtschapenheid, op het overmoedige af.

In onze politieke gelederen heerst dus een onverbloemd oorlogsenthousiasme. ‘We moeten Rusland wurgen met sancties!’ roepen politici. Hier en daar melden experts dat het bewezen is dat sancties hoogst zelden hun doel bereiken, en dat ze alleen de onschuldige burgerbevolking treffen, maar dat doet er niet toe: het ziet er zo daadkrachtig uit! ‘We sturen wapens!’ ‘Ja, wij ook! En manschappen!’ Parlementariërs die voorzichtig opperen dat de NAVO toch ook niet altijd een vriendelijke vredesduif is, worden uitgescholden voor landverraders. Finland en Zweden laten weten lid te willen worden van de NAVO, en wel zo snel mogelijk! Ursula von der Leyen meldt dat Oekraïne zeker deel kan uitmaken van de Europese Unie, geen probleem! Wij en onze waarden, één blok!

Ik ken Vladimir Poetin niet persoonlijk, maar ik kan me voorstellen dat die retoriek van het Westen hem nog meer ergert dan de feitelijke levering van wapens aan Oekraïne. Is het wel verstandig, vraag ik me af, om een man met een groot ego en een sterk gevoel voor vernedering en wraak, zo te kietelen? Kunnen we die wapens niet een beetje discreet leveren?

Het is gek, een oorlog barst los en ik ontpop me in geen tijd van een verheven democratische idealist tot een realpolitiker waar Merkel niets tegen is. Por de beer toch niet, roep ik naar de politici op mijn beeldscherm, zijn jullie dat gruwelijke Russische wapenarsenaal vergeten? Of hebben jullie wél toegang tot atoomschuilkelders vol conserven?

En wie doen jullie eigenlijk een plezier met dat gepronk met je rechtschapenheid en daadkracht? Volodimir Zelenski, zeker, maar de Oekraïense burgers helpen jullie er niet mee uit de oorlog. En denkt iemand van jullie aan de lange termijn? Aan de modale Oekraïner, maar ook aan de modale Rus? Hoe deze ellende ook afloopt, ze blijven buren. Een gespannen relatie tussen Rusland en Europa zal dat samenleven niet prettiger maken.

Ik kan alleen maar hopen dat er in de coulissen wel goede diplomaten bezig zijn.