‘Radio 1, de zender waar ik al langer naar luister dan hij bestaat’

Ik was vast van plan u deze week te verblijden met een opstel over het mediafenomeen Siegfried Bracke. Maar toen speelde mijn computer op, en door middel van een forse foutmelding kwam ik te weten dat de woorden ‘Siegfried’, ‘Bracke’ en ­‘verblijden’ nooit tot een valabele volzin zouden leiden.

Sorry, Siegfried, maar mijn omgekeerde lofzang op u, als prototype voor elke asbak van een man, zal deze week even stil klinken als de stervende vuvuzela die bij u op de plek zit waar anderen een hart of een ziel torsen.

In plaats daarvan zal ik het over mijn nieuwe radiotoestel hebben, een voorwerp van het type DAB. Ik kan nu moeiteloos StuBru, Klara of Willy door mijn huis blazen, en dat geeft al eens een goed gevoel en een zekere vorm van vreugde wanneer de indruk ontstaat dat Michèle Cuvelier of Eva De Roo plaat­jes staan te spelen in mijn keuken.

Gelukkig vangt mijn nieuwe toestel ook nog het signaal op van Radio 1, de zender waar ik al langer naar luister dan hij bestaat. Hij staat omzeggens altijd op. Er wordt wat veel op gepraat naar mijn zin, je hoort er ook weleens minderwaardig werk van mensen die als enige opvallende kenmerk hebben dat ze Nederlandstalig zijn, en er wordt op vrij artificiële wijze gedweept met Nina ­Simone, maar toch is Radio 1 mijn zender.

En dat praten valt ook best mee als je Ruth Joos, Sofie ­Lemaire, Peter Vandenbempt of Lieven Vandenhaute aan het werk hoort. ‘Nieuwe feiten’ van Vandenhaute is overigens het enige programma in onze ether waarvan de muziek altijd tegelijk onvoorspelbaar én uitstekend is.