‘Rob van Essen wisselt heel graag erotiek uit met Lize Spit terwijl hij een bikini aanheeft en stilettopumps draagt’

Herman Brusselmans gaat iedere week op zoek naar het verhaal achter een opvallende kop in de krant of op een nieuwssite.

Meer mensen dan je zou denken, hebben het gehad met de digitale wereld. Het internet boert achteruit, de sociale media verliezen hun pluimen en de smartphone wordt minder en minder verkocht. Er wordt terugverlangd naar alles wat via het papier wordt doorgegeven in plaats van via een scherm. De verkoop van boeken stijgt zienderogen, de kranten kunnen de vraag nauwelijks bijbenen en er is een serieuze heropleving van de cultuurmagazines, die het hoofd weer boven water kunnen houden dankzij subsidiëring, crowdfunding, advertenties, de losse verkoop en abonnementen, en het enthousiasme waarmee de makers hun magazines produceren en aan de man brengen. Zo is er veel belangstelling voor muziektijdschriften als RifRaf en Ohlalala, filmperiodieken als Humbug en Fantomas, en het kunstfilosofisch papieren project Equinox.

De branche die wat achterophinkt, is die van de literatuur. Er zijn nog wel literaire tijdschriften, zoals De Poëziekrant, Het Liegend Konijn en Dietsche Warande & Belfort, maar die zijn al jaren zeer matig van kwaliteit, worden gemaakt door gepensioneerde dronkenlappen en staan vol druk-, taal- en dt-fouten. Daarom ben ik op het idee gekomen om een nieuw literair maandblad op te richten, onder de naam Zuil Van Zout, naar de bijna gelijknamige titel van de roman van Kristien Hemmerechts, volgens mij overigens de beste roman van na WO II. Ik vroeg Kristien of ze in de redactie van Zuil Van Zout wilde zetelen, als specialiste in het feminisme, maar ze weigerde, mede omdat ze het feminisme heeft afgezworen en – ik citeer – ‘liever beerputten zou uitscheppen met een vingerhoed dan me nog een seconde langer bezig te houden met dat achterlijke, voorbijgestreefde kutfeminisme’. Wie had dat kunnen denken van Kristien? Enfin, ieder z’n mening, en dus vroeg ik aan Heleen Debruyne of zij de rol van feministische essayschrijver voor Zuil Van Zout op zich wilde nemen, maar Heleen meldde me dat ze, hoe graag ze het ook zou willen doen, er helaas geen tijd voor heeft, omdat ze te druk bezig is met voor haar man en haar kind te zorgen. Je moet rekenen dat Heleen zelf kookt, poetst, boodschappen doet, het joch een verse pamper omgespt, in de tuin werkt en ’s avonds laat, na gedane arbeid, haar man probeert te charmeren door, slechts gekleed in doorzichtige lingerie, in de slaapkamer een oriëntaalse buikdans te doen, waarbij die man meestal in slaap valt, het is toch niet te geloven? Zodoende zal ikzelf, naast m’n functie als hoofdredacteur, de feministische artikelen schrijven, en ik heb al een paar ideeën: de gelijke verloning van mannen en vrouwen, tenzij mannen beter werk afleveren, de nadelen van oksel- en schaamhaar bij meisjes vanaf 12 jaar, en dat vrouwen evenveel als mannen het recht hebben om achter een struik te schijten, uiteraard als ze dat doen zonder de wet op de openbare zeden te overtreden.

Men zal zich ondertussen afvragen: wie zit er verder in de redactie van Zuil Van Zout, meneer Brusselmans? Nou, dat zijn niet de minsten. Ten eerste is er Lize Spit, die vooral zal schrijven over seks, en zich daarbij niet zal inhouden om dingen uit haar persoonlijke leven te noteren. Dat leidt ze met haar vaste vriend, Rob van Essen, die heel graag erotiek uitwisselt met Lize terwijl hij een bikini aanheeft en stilettopumps draagt. Rob van Essen heb ik niet voor de redactie gevraagd, omdat hij een zeer luie kerel is, die nooit iets op tijd aflevert. Wie wel in de redactie zal zetelen, is Ilja Leonard Pfeijffer, die mij gevraagd heeft of hij stukken mag schrijven over middeleeuwse sonnetten. ‘Nee, Ilja, dat mag je niet,’ zei ik, ‘maar wel mag je stukken schrijven over madrigalen uit het interbellum’, wat hem ten zeerste beviel. Een vierde lid van de redactie is niemand minder dan Jeroen Olyslaegers, die onze lezers op de hoogte zal houden van het moderne leven, esthetiek, mode en de laatste trends in make-up en haartooi. En ten slotte is er Delphine Lecompte. Ze zal lange verhandelingen schrijven over het bestaan van een hedendaagse, beroemde vrouw in een wereld die de hare niet is, maar had kunnen zijn. We hopen per nummer ongeveer honderdduizend exemplaren te verkopen en één vijfenzeventigste van de opbrengst gaat naar een goed doel. Voor Zuil Van Zout zal géén reclame gemaakt worden middels sociale en andere digitale media. Leve de ouderwetse letterkunde!