‘Roman Polanski een monster noemen is de waarheid geweld aandoen’

Ik raad briefschrijver Geert Cardon aan zich even in de controversiële roman ‘Lolita’ van Vladimir Nabokov uit 1955 te verdiepen. Die begint zo: ‘Lolita, mijn levenslicht, mijn lendevuur. Mijn zonde, mijn ziel.’ Een volwassen man valt op een nimfachtig 12-jarig meisje en wordt er paranoïde van. Het werk heeft heel wat stof doen opwaaien, maar werd uiteindelijk alom geapprecieerd om zijn literaire en poëtische merites.

Roman Polanski vergreep zich in 1977 op zijn 43ste aan de toen nimfachtige 13-jarige Samantha Gailey. Nu wordt hij meer dan ooit als een monster gezien. De ethiek in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw is niet die van het begin van de 21ste eeuw, zoals Delphine Lecompte in haar eigen rauwe, controversiële stijl heeft geschreven. Roman Polanski een psychopaat of een monster noemen is de waarheid geweld aandoen. Bovendien: wat is dé waarheid? Hoe moeten wij Marc Dutroux dan noemen? Méér dan een monster? Een supermonster?

Men kan toch niet ontkennen dat Roman Polanski een groot palmares als begenadigd filmregisseur heeft. En daarbij: wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.

Luc Maeckelbergh, Antwerpen.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: