Serge Simonart: ‘Al het moois van Peter Skellern, van wie zelfs The Beatles fan waren, is haast onvindbaar’

Elke week buigt Serge Simonart, Humo's eminente popkenner ten westen van Clement Peerens, zich over muziek van vroeger en nu.

Toen in 2017 het supertalent Peter Skellern stierf, mocht ik geen in memoriam over hem schrijven, want: ‘Die man is al lang vergeten en voorts behoort zijn werk niet tot het DNA van Humo.’ Dat vond ik een grote dwaling en bovendien unfair. In het oeuvre – geen te duur woord – van Peter Skellern vind je songs die niet hoeven onder te doen voor die van Randy Newman, Tom Waits, Bob Dylan of Nick Cave. Hij werkte – altijd achter de schermen – mee aan de soundtracks van iconische films zoals ‘Blade Runner’. The Beatles waren fan van hém.

Dat hij vier decennia na zijn wereldhit ‘You’re a Lady’ grotendeels vergeten is, is enkel te wijten aan factoren die ik als nobele troeven ervaar. Skellern was een introverte kluizenaar met een excentrieke smaak. Zijn obsessie was tweevoudig: klassieke muziek en vooroorlogse jazz. Toen hij lang vóór Liam en Noel Gallagher een groep oprichtte die Oasis heette, deed hij dat met een cellist en een folkzangeres. Skellern was ook een familieman, geen opportunistische tafelspringer die, opgefokt door wit poeder in z’n neus, de ene gore stunt na de andere uit z’n mouw schudde. En hij was – zeer zeldzaam onder artiesten – consequent: hij weigerde ettelijke voorzetjes tot een comeback. Ook was hij – nog zeldzamer onder popsterren – heel gelovig. Vlak voor hij aan een hersentumor bezweek, liet hij zich tot diaken wijden. Hij schreef voor koor en orkest het sublieme ‘Rest in Peace’, zijn eigen requiem (te zien op YouTube). Discrete, subtiele spiritualiteit, daarmee scoor je in de 21ste eeuw niet. Hij had ook gevoel voor humor, getuige de hilarische shows die hij met z’n vriend Richard Stilgoe heeft gemaakt. Niet iedereen zou het verdragen dat zijn grootste wereldhit vakkundig onderuit wordt gehaald in een parodie als ‘This Is the Ladies’.

Deze column is dus overcompensatie voor het feit dat al dat moois haast onvindbaar is. Ik vond van het prachtige ‘Hymn’ alleen op eBay een illegale mp3-kopie, slordig op een cd’tje gezet. Er zijn wel meer grote talenten wier mooiste songs door de vergetelheid zijn opgeslokt. Maar weinig songs zijn mooier dan ‘Hymn’, het is van de orde van ‘Both Sides Now’ (de latere, mature versie) van Joni Mitchell, of ‘If You See Her, Say Hello’ van Bob Dylan. Ik beschouw het nog steeds als een falen dat ik sommige supersterren meer dan een dozijn keer heb gesproken, maar Peter Skellern nooit. Speel op een rustig moment ‘Hymn’ terwijl je aandachtig naar de ontroerende tekst luistert, en je begrijpt hopelijk wat ik bedoel.