Serge Simonart: ‘Ik heb in mijn carrière veel interviews principieel geweigerd, en daar heb ik nu toch een tikje spijt van’

Er zijn ruwweg drie soorten interviews. One on one: één ster praat met één interviewer. Round table: één ster praat met drie tot vijf interviewers (het bespaart de ster tijd). Persconferentie: één ster praat met tientallen interviewers uit evenveel landen die elk één vraag mogen stellen. Ik heb veertig jaar lang enkel one on ones gedaan. Ik vind: ofwel is het een echt gesprek, ofwel is het nep, een vergiftigd geschenk, wat de Engelsen zo mooi going through the motions noemen – je doet het pro forma, maar het betekent niets.

Ik ken Belgische journalisten die een meet and greet – de ster in de wangelgangen, vlak voor of na een concert, een handje geven en drie zinnen murmelen – in hun krant of weekblad weergaven als een interview. Ik ken zelfs een journalist die de banale standaardantwoorden van een superstar, door een secretaresse getypt en gefaxt, weergaf als een ‘exclusief gesprek’. Ik zal zo vriendelijk zijn hun namen niet te noemen.

Niettemin heb ik, terugkijkend, een tikje spijt van sommige interviews die ik indertijd iets te principieel heb geweigerd. Een paar jaar geleden weigerde ik een kort gesprek met Priscilla, de weduwe van Elvis. Er was te weinig tijd en er waren nog andere genodigden. Maar het was wél de weduwe van Elvis én het was op heilige grond, in de Abbey Road Studios. En bovendien geeft Priscilla quasi nooit interviews. Een gemist kansje.

Veel erger zijn de drie round tables met Neil Young die ik weigerde. Eén keer moest ik samenzitten met vijf andere journalisten uit landen als Griekenland en Japan – die spreken amper Engels en stellen veelal infantiele vragen. De tweede keer had ome Neil net een heel slechte plaat gemaakt. En de derde keer moest ik er last minute een al betaalde city trip voor afzeggen, in een ander land en in het gezelschap van een succulente jongedame. Dom. Nu denk ik: Neil Young krijg je niet elke dag te spreken (en ook niet elk decennium) en die jongedame had ik nog duizend keer kunnen citytrippen.

Principes hebben mij wel vaker geld, status en genot gekost. Ik was zowat de enige journalist die weigerde om een week gratis te verblijven in een tophotel in de Malediven (of was het de Seychellen?), met het promoten van een ondermaatse lounge-cd van die hotelketen als excuus en alibi. Ik kreeg ook ooit de vraag of ik de Portugese groep Madredeus wilde interviewen. In Brussel. Neen dankuwel. In Parijs dan? Nee? In Lissabon? Nog niet ver genoeg? Op de Kaapverdische eilanden dan? Ik heb Madredeus nooit gesproken. Toch een tikje spijt van.

Maar mijn meest principiële en tegelijk domste zet was: niet met The Rolling Stones gaan spreken in New York, ter promotie van ‘Steel Wheels’ en de bijbehorende wereldtoernee. Ik weigerde want het was slechts een persconferentie. Ik had zowel Mick als Keith al eerder gesproken, one on one, een uur lang, heel gezellig, en dacht: een persconferentie is beneden mijn waardigheid en de Humolezer verdient beter.

Nu is het al anderhalf jaar lang behelpen via fucking Zoom of Skype of phoners. Beggars can’t be choosers. En corona maalt niet om principes.