‘Stany Crets, onze geliefde volksacteur, zal zowel de rol van Paula Sémer als die van Dixie Dansercoer vertolken’

Herman Brusselmans gaat iedere week op zoek naar het verhaal achter een opvallende kop in de krant of op een nieuwssite. Vandaag: ‘De kunsten zijn terug!’

Eindelijk kunnen we ons hartje op culturele wijs weder ophalen in bioscoop, theater, concertzaal, museum, bibliotheek, operahuis, circus en literair café. We moeten nog een beetje opletten en met niet te veel in elkaars nek gaan hijgen, maar het is niettemin fantastisch dat we opnieuw op allerlei manieren van de kunsten kunnen genieten. Zelf heb ik al meteen een aantal data vastgelegd waarop ik voorstellingen, shows, lezingen, exposities, stand-upcomedy en dergelijke strapatsen zal bijwonen. Zo is er het theaterstuk ‘Zij vielen als vliegen’ in zaal De Stronk in Merelbeke. Dat is een evocatie van de slag bij Duinkerke, maar omdat De Stronk over slechts vier acteurs en een beperkt budget voor een decor beschikt, zullen de handelingen zich afspelen op een nagemaakte kleine hoeveelheid modder, waarop twee acteurs vermomd als Duitsers en twee vermomd als geallieerden de verschrikkelijke veldslag naspelen. Eén van de Duitsers is Rita Van Fromme, een 64-jarige actrice, die de rol op zich neemt van kolonel Von Kürstenhagen, en met haar bajonet Gerard De Smul, een Engelse piloot met een hazenlip, de strot oversnijdt. De twee andere acteurs, SS-soldaat Robert Steverlinck en de Canadese sergeant-majoor Hilda Van Vooren, hebben een lijf-aan-lijfgevecht waarbij Robert Hilda in de tieten bijt, maar Hilda laat zich niet overmeesteren en knijpt Robert zodanig in de testikels dat hij om z’n Mutti schreeuwt van de pijn.

Ik zal ook een vernissage bijwonen van de schilder Sven Covenants uit Waarschoot, in de leegstaande kapel ter ere van Onze Lieve Vrouw Met De Blikken Pot, die gesloten werd nadat de bliksem was ingeslagen en de kapel in elkaar sodemieterde, maar dankzij vzw Herstel Blikken Pot is de kapel weer pico bello in orde. Sven Covenants schildert hyperrealistische taferelen, waarbij je op één van z’n doeken een geslachtelijke omgang kunt zien tussen een dwerg en een vrouw in een rolstoel, en met name die rolstoel is zo geloofwaardig geschilderd dat je denkt: zo’n rolstoel zou ik ook wel willen. Eveneens zal ik een concert bijwonen van de Nederlandstalige punkband De Meezingers uit Sint-Denijs-Westrem. Zij brengen rauwe, asymmetrisch gecomponeerde, geëngageerde songs over de klimaatopwarming, het coronavirus, de behaarde oksels van Saskia de Coster, depressie en burn-out, en het profitariaat in de hogere kringen van het politieke machtscentrum. Twee van hun nummers worden weleens gedraaid op Studio Brussel, ‘Schijt minister Beke in z’n smoel’ en ‘Non-binaire lesbische pijphoeren’.

Uiteraard zal ik ook een opera in De Munt bijwonen, te weten ‘La concessiore’ van de negentiende-eeuwse Italiaanse componist Salvatore Mondini, die z’n opera’s schreef met een komkommer in z’n reet, wat er echter niet aan te horen is. ‘La concessiore’ vertelt het verhaal van de putjesschepper Luigi die verliefd wordt op prinses Anna-Maria. Hij schrijft haar een brief waarin hij voorstelt dat hij gratis haar putje zal komen uitscheppen, maar de brief wordt onderschept door de booswicht Alessandro, die gelukkig verongelukt met z’n hondenkar, waarbij helaas ook de hond Alfredo het leven verliest. Vervolgens leven Luigi en Anna-Maria nog lang en gelukkig.

Het spreekt vanzelf dat ikzelf, door het opengooien van de kunstbeleving, ook weer meer werk heb dan tijdens de covidcrisis. Ik heb in juli en augustus negentien lezingen, en ik kijk vooral uit naar die in literair café Het Bijvoeglijk Naamwoord in Destelbergen, mede omdat vrouwen gratis binnenmogen op voorwaarde dat ze slechts gekleed zijn in een bikini. Als je als auteur op een podium staat en je teksten voorleest, en in het publiek zitten een aantal zo goed als blote wijven, dan geeft je dat een boost die je in de nabijheid van geheel aangeklede mokkels zelden voelt. Ten slotte zal ik zeker een ticket aanschaffen voor de eenakter ‘Paula en Dixie’, waarin Stany Crets, onze geliefde volksacteur, zowel de rol van Paula Sémer als die van Dixie Dansercoer zal vertolken, en aan het eind zijn zowel Paula als Dixie kassiewijle, en dat wordt naar het schijnt op zo’n manier gebracht door Stany dat zonder twijfel geen oog in het publiek er droog bij zal blijven. Het mag geen wonder heten dat niet alleen ik, maar duizenden andere cultuurliefhebbers zich suf zullen genieten met al het moois dat ons qua kunsten eindelijk weder wordt aangeboden.