Stomerij Lanoye: God, gat, seks en agitprop

Er is iets wat ik werkelijk niet begrijp, ook al breek ik me er reeds levenslang het hoofd over. Wat de fok is er eigenlijk zo bedreigend en staatsgevaarlijk aan de liefkozingen en zaadlozingen van twee lullen en hun bezitters? Wat maakt hun gedrag zo ondermijnend dat er, al eeuwenlang, wetten en zelfs doodstraffen tegen worden verzonnen en uitgevoerd? En je krijgt de indruk dat het de laatste tijd opnieuw alleen maar erger wordt.

Tegen bezitters van klittende kutten bestaat er ook weerstand en vervolging, maar ik heb de indruk dat de wereldlijke en goddelijke vierscharen zich daar minder door bedreigd voelen. Voor zover ze er al niet op geilen. Ook dat is een eeuwenoud gegeven. Kijk maar naar het voetbal. Wat viel er trouwens de afgelopen weken te doen, behalve kijken naar het voetbal?

De Wereldbeker begon met acht poules van vier landenteams. Goed voor vele honderden spelers, coaches, technisch directeurs en masseurs. Formeel zat daar geen enkele flikker bij. Terwijl – heuglijke newsflash! – alleen al bij de Belgian Flames meer dan de helft van de eerste ploeg nu ook officieel bestaat uit liefdesparen. Jawel: ook buiten de krijtlijnen voeren zes van onze elf Flames gesmeerde één-tweetjes uit. Dat zou hun spel op het veld zelfs ten goede komen, beweert menige analist.

Als dat klopt, zou het ook een perfecte strategie moeten leveren om de Rode Duivels uit het slop te trekken. Koppelvorming uit plichtsbesef! Zaad en grinta voor de Goede Zaak! Maar zelfs indien het zou gebeuren, zou niemand het mogen zien of willen zien. Opnieuw, oprecht, na jaren van speculatie en giswerk: waarom? Vanwaar die bijna existentiële paniek? Waarom gedoogt men in vrouwenvoetbal wél vlot wat men angstvallig ontkent en wegmoffelt bij de zogenaamde kerels van stavast?

Het klotigste antwoord zou kunnen luiden dat een vrouwencompetitie nog altijd niet belangrijk wordt bevonden en dat ‘onze meisjes’ dus mogen rondsmossen met wie ze willen. Een accuratere verklaring vormt misschien het sponsordom. Grote merken promoten graag hippe gelijkheid, totdat er echte voetbalgezichten in het geding komen. Gezichten die gigantische budgetten vertegenwoordigen. Dus geen gezichten van vrouwen, vooralsnog. Wel gezichten van mannen met stoppelbaarden, ook al dragen ze inmiddels nog zoveel oorringen. Maar als daar opeens mascara zou bij komen? En valse wimpers? Dan wordt hun contract geheid ontbonden. Voetbalhelden venten niet zozeer hun sportieve kwaliteiten uit als wel hun mannelijkheid. Alsook de mythe dat die twee communicerende vaten zijn. Hoe meer machismo? Hoe straffer op het veld! Sport is nooit alleen maar sport. Sport is ook cultuur, dressuur en propaganda. Dat heeft ze gemeen met alle andere religies.

Maar misschien werkt het gedogen van liefjes in vrouwenploegen domweg op een veel plattere manier. Tweeëntwintig verhit hijgende jonge speelsters? Die voor het leeuwendeel openlijk lesbisch zijn? En die elkaar anderhalf uur lang onderuit schoffelen in de modder? Het is dat die schatten nog een páár kledingstukken aanhebben, anders belichaamden ze helemaal de favoriete fantasie van driekwart van de rukkende wereldbevolking.

GENOEG CABARET

In Europa kwam de vervolging van homo’s pas goed op gang in de 13de eeuw. Ingeluid en goedgepraat op Lateraanse Concilies in Rome, later uitgevoerd door profane machthebbers van Noord tot Zuid… Hoed u voor het samengaan van God en vaderland! Zeker als er zondebokken nodig zijn om beide vrij te pleiten van de eigen kwalen.

Executie alleen was niet voldoende als vonnis. Er diende foltering aan vooraf te gaan, amputatie van tong of ledematen, en castratie bij volle bewustzijn. De eerste Europese terechtstelling in die trant vond plaats in Gent. Op 8 september 1292 werd ‘sodomiet’ Jean de Wettre, allicht voor een juichend publiek, levend verbrand. Op de Blandijnberg. Daar waar zich nu de faculteit Letteren en Wijsbegeerte bevindt van de Gentse unief. En daar waar onlangs een fascistische propagandatoespraak van Filip Dewinter zou plaatsvinden, ter promotie van zijn in hoofdzaak bijeen gestolen boekwerk ‘Omvolking’. Een term die op zichzelf, niet toevallig, ontvreemd werd uit de gereedschapskist van Joseph Goebbels.

De agitpropconference van de Zwart Belang-diva werd te elfder ure verplaatst naar een andere locatie. Misschien ietwat jammer. Als Dewinter op uitgerekend de Blandijnberg zijn Vlaamse Volk had opgeroepen om terug te keren naar de aloude christelijke waarden, dan had de herinnering aan die moordsite zijn boodschap vanzelf al ondergraven. Maar de grootste aanfluiting was dat er uiteindelijk toch groen licht werd gegeven, op de campus van een vrije universiteit, voor het afsteken van een amper vermomde neonazispeech.

Dat weinigen die nog als dusdanig durven te bestempelen, zegt veel over het huidige Vlaanderen en zijn afglijdende geestesklimaat. Zelfs een Gents rectoraat laat zich door socialemediatrollen en wispelturige influencers afblaffen en chanteren om, in een belabberde travestie van de vrije meningsuiting, om het even wie om het even wat te laten kakelen op zijn campus. Ook al gaat dat opruiende gezwam diametraal in tegen zowel de wetenschappelijke als de humanistische missie van zo’n unief, en dus ook tegen de maatschappelijke symboolrol die ze vervult.

‘Durf te denken!’ Zo vat UGent zichzelf samen op haar site. Laten we dat doen, maar laten we ook conclusies durven te trekken, anders heeft denken weinig zin. Cursussen en discussies óver evolutieleer- en holocaustontkenners kunnen er niet genoeg zijn. Maar als je politieke fakkeldragers uitnodigt, op voet van gelijkheid met wetenschappers en docenten, dan overhandig je ze op een gouden blaadje de geloofwaardigheid van je instelling. Zodoende legitimeer je, hoe dan ook, de mogelijke geldigheid van hun stellingen. Dat was trouwens het enige wat ze van jou verlangden. Een vormelijke stempel van universitaire goedkeuring. En jij liet je daartoe gebruiken. In ruil voor een schouderklop van wie jou zal muilkorven zodra hij daartoe voldoende macht heeft verworven. Mede dankzij jezelf en je ruggengraatloosheid.

TERUG NAAR TERUG

Behalve een schedelmeter is Filip Dewinter ook een overtuigde Poetin-pijper. Ook hij, Poetin dus, tsaar der oligarchen, wil terug naar ‘onze vroegere christelijke normen’. Alsook terug naar de vroegere grenzen van een imaginair Groot-Rusland. Die twee doelen vermengt hij tot een goddelijk recht, daarin geruggensteund door Kirill van Moskou. Dat is geen collega van Jean-Claude, The Muscles from Brussels, maar wel de Patriarch van de Russisch-Orthodoxe Kerk.

Kirill zegent de Russische bommenregens die een buurland vernietigen, als leefde hij weer in de middeleeuwen. Kirill wast soldaten van het eigen kamp bij voorbaat schoon van alle schuld, ook voor de wreedste massamoorden, als waren de kruistochten opnieuw aan de gang, met de Oekraïners als nieuwe Saracenen. En Kirill helpt Poetin bij het opnieuw schandvlekken van de eeuwige zondebokken. Naast Joden en vrijmetselaars zijn dat, jawel, alweer de homo’s en de lesbo’s. Tegen hen werd de Russische wetgeving vorige week nog verstrengd. Dat bleek zelfs een prioriteit. Terwijl er volop een bloedige oorlog aan de gang is, alsook een massale mobilisatie van kanonnenvlees, een dreigende hyperinflatie, een tekort aan van alles, vanwege de economische sancties… De schuld van dat alles legt Poetin bij de nichten en de Sappho’s van het eigen volk. ‘Laten we die alvast weer het leven zuur maken, dan gaan het vaderland en het front erop vooruit.’

Ik begrijp die gedachtegang oprecht niet. Wat is er toch zo bijzonder aan Griekse seks? Maar er is nog iets wat ik niet begrijp. Als in landen met een islamistisch bewind wreedheden worden begaan tegen poten en potten, moet elke Belgische moslim zich daar direct en nadrukkelijk van distantiëren. Misschien niet onterecht. Een eerste keer dan toch. Maar het blijft nooit bij die eerste keer. Zo’n moslim moet dat elke keer opnieuw doen. In een eindeloos ritueel van excuses dat neerkomt op permanente zelfbeschuldiging. Desondanks wordt zo’n gelovige nooit geloofd.

Maar waarom wordt datzelfde ritueel niet ook geëist van de vele zielsgenoten van Poetin? Ik heb het dan niet alleen over verstokte fans als Dewinter. Ik bedoel het breder. Poetin is én christen én nationalist. Bij ieder van zijn gruwelijke misstappen zou je dus ook, telkens weer, én aartsbisschop Jozef De Kesel én minister-president Jan Jambon op het matje mogen roepen. Én Sammy Mahdi én Theo Francken. Én Hilde Crevits én Liesbeth Homans. Én Rik Torfs én Dyab Abou Jahjah.

Alleen die laatste twee zouden antwoorden, denk ik. Elke keer weer, weliswaar. Met veel plezier en per tweet. In de hoop hun volgersaantal nog te vergroten. Als bewijs dat er een politiek gat bestaat ‘in het centrum’. En in de overtuiging dat zij het met z’n tweetjes kunnen vullen.

Nog iets wat ik niet snel zal begrijpen.