‘Toen het ergste van de coronacrisis achter de rug leek, gaven de kinderverzorgsters het één na één op’

In 2018 ging ons eerste kindje naar de stedelijke kinderopvang in Gent. Het was een vrolijke bende, ons kaboutertje kwam elke avond met een lach terug naar huis. Er werden ontbijtjes georganiseerd met de ouders, wekelijks prijkte een overzicht van de activiteiten aan de muur. Er waren evaluatiegesprekken, up-to-date mails met leuke activiteiten (toneel, uitjes met de bolderkar...)

Bij ziekte, voedingskwesties of potjestraining kregen we telkens het juiste advies. Dat kon ook niet anders: de verzorgsters hadden meer dan tien jaar ervaring en gaven het beste van zichzelf. Toch sluimerde er al bezorgdheid over de toenemende werkdruk.

Flashforward naar 2020. Er was natuurlijk corona, maar goed, na een stevige eerste lockdown met een pasgeborene en een kindje dat ondertussen klaar was voor de kleuterschool, gingen we terug naar de opvang. Niets was nog hetzelfde. Er volgde een periode van twee jaar onafgebroken ellende. Voortdurend waren er besmettingen en werden we gebeld of we ons kind met 37,5 graden koorts toch maar konden komen halen. We moesten continu improviseren, maar goed, niemand kon er iets aan doen. Wisten wij veel dat dat nog maar het begin was.

Toen het ergste van de coronacrisis achter de rug leek, gaven de verzorgsters het één na één op. De ene kreeg na dertien jaar een burn-out, een andere werd om onduidelijke redenen overgeplaatst na een tussentijdse controle van Kind en Gezin, en drie anderen stopten ermee na een carrière van minstens tien jaar. Ze waren moegestreden, beu dat ze niet gehoord werden. Dat het misschien toch onverantwoord is om de verzorgsters in te schakelen als logistieke draaischijf en callcenter voor besmettingen, naast hun verantwoordelijkheid voor negen kinderen per verzorgster.

Wat bleef er over voor ons kindje? Niets. Geen activiteiten. Geen gezellige momentjes. Geen vertrouwde gezichten, want om de twee dagen waren er andere verzorgsters. Ik zie andere ouders wanhopig voor de vierde keer uitleggen welke medicatie hun kind moet krijgen. Dan moeten we maar een andere opvang of een onthaalmoeder zoeken, hoor ik u zeggen? Dat is in de omgeving van Gent als zoeken naar een roze eenhoorn.

Moet ik dat allemaal zomaar accepteren? Neen. Ik ben boos. De verzorgsters valt niets te verwijten, ze hebben zich altijd uitgesloofd. Maar ze worden nog steeds vierkant uitgelachen en weggepest. Ondertussen improviseren wij zelf maar voort met vakantiedagen, de hulp van grootouders en andere creatieve oplossingen voor de onophoudelijke veranderingen in het weekschema, afgewisseld met stakingsdagen, nog meer besmettingen, enzovoort. U wordt vriendelijk bedankt, minister Beke.

Elisa Caen, Destelbergen.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: