Tom Lanoye: ‘Eigenlijk is het verwonderlijk dat er, al met al, zo weinig dickpics worden rondgestuurd’

‘De helft van onze meisjes krijgt via hun smartphone ongevraagd dickpics toegezonden.’ Dat stond in alle kranten, paginagroot, na een onderzoek dat werd uitgevoerd door de Antwerpse universiteit, samen met het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen. Ik heb het altijd moeilijk om serieus te blijven bij de alarmistische teneur van zulke artikelen. Hun openlijk bekommerde, maar heimelijk toch ook wat hijgerige toontje bezorgt me niet alleen de kriebels, maar ook averechtse hersenreflexen.

De hélft van onze meisjes? Waw! Maar wel sneu voor die andere helft. Zij voelen zich vast gekwetst en vernederd door hun vriendinnetjes die wél een vlot vollopend mobieltje bezitten. In hun gekrenktheid zoeken zulke achtergestelde schatten waarschijnlijk de oorzaak bij zichzelf. ‘Zie je wel? Ik ben te lelijk / te dik / te klein / te dun / te puisterig om voor vol te worden gezien en om eindelijk ook eens een handvol gratis dickpics te mogen scoren. Nu moet ik ze weer zelf bijeen gaan scharrelen op het internet – het moet mij weer overkomen!’

Door dat gevoel van discriminatie lopen die schaapjes het risico op emotionele schade die levenslang kan doorzeuren. En om dat onrecht te bestrijden – en de Gelijkheid van Vrouwen alvast onderling te bevorderen – is er eigenlijk maar één oplossing. Bagatellisering door gewenning. Álle meisjes moeten dagelijks tal van dickpics toegezonden krijgen. Desnoods van overheidswege. Een mooie taak voor onderwijsminister Ben Weyts, al zal hij zelfs die klus met brio verknallen. Pas op! Elk meisje moet wel exact evenveel pics krijgen als haar vriendinnen, om verdere jaloezie te vermijden! Zo’n procedure zal een bijkomend pedagogisch leermoment vanjewelste opleveren. Gezien de variëteit der toegezonden exemplaren zullen alle meisjes vanzelf inzien dat de Gelijkheid van Mannen onderling ook nog niet voor morgen is.

Om echter de Gelijkheid onder de Seksen enigszins te bevorderen, moeten al onze jongens eveneens iedere dag datzelfde handvol dickpics toegezonden krijgen. De kans is groot dat ze nog hysterischer en kwader zullen reageren dan de meeste bakvissen. Maar ook dat zal uiteindelijk resulteren in een prachtig leermoment. Zeker als we om de zoveel dicks ook een paar buitenissig grote exemplaren meesturen. Elke potentiële dader zal in het vervolg wel twee keer nadenken alvorens hij, als wraak, een anonieme foto van zijn bescheiden snikkel stuurt naar het knappe meisje dat hij niet kan krijgen. Veel meer dan een smalende proestbui zal hij niet meer kunnen uitlokken. De kans bestaat dat ze haar vriendinnen erbij roept en dat ze zich samen bescheuren om zijn blinde vink. En dat ze die beginnen toe te schrijven aan de grootste schlemiel van de klas, waardoor ze alsnog bij hem uitkomen.

De vernedering die zulke knullen mogelijkerwijs oplopen, en de emotionele schade dáárvan, moeten we er als maatschappij maar bij nemen. Het gaat immers om een hoger doel. Onze jeugd eindelijk wat weerbaarder maken voor het ruige leven van vandaag. ‘Want dat kunnen die doetjes en watjes goed gebruiken!’ Enfin, dat is toch wat ik lees in ieder artikel van de antiwokewappies.

Waar staan zij eigenlijk in deze materie? Zijn de antiwokewappies nu voor of tegen het cancelen van dickpics? Wat bevelen zíj aan: bestraffen of gedogen, als onderdeel van hun strijd tegen de overdreven gevoeligheid en toenemende preutsheid van jongeren? Het zal me benieuwen. En hoe zit het overigens met de wokewappies zelf? Als je hun tegenstanders mag geloven, staan ze op het punt om onze westerse beschaving finaal ten val te brengen. Welaan: wat is hún verdict?

Zucht… Ik weet het echt niet meer. Ik ben al lang de draad kwijt in dat schijngevecht, waarin derderangspolitici het debat over hun falende beleid hopen te ontlopen door te beginnen leuteren over de kwezelarij van meestal buitenlandse aanstellers.

PIK-OP-STUKBELEID

Door dat soort wilde hersenreflexen word ik dus besprongen. Maar ze doen helaas amper onder voor de realiteit. Tot drie jaar cel. Dat is wat de hervorming van ons seksuele strafrecht bepaalt ter sanctionering van dickpics, ik neem aan wanneer er sprake is van onafgebroken stalking. Dat lijkt me nog terecht. Maar op het versturen van zelfs één ongevraagde dickpic kunnen al effectieve straffen staan. Overdreven represailles werken echter zelden als afschrikking. En for fuck’s sake: waarvoor? Voor het provocatief tonen van een onderdeel der menselijke anatomie, zonder hetwelk onze soort tot uitsterven zou zijn gedoemd.

Begrijp me niet verkeerd. Ik wil de verwarring en emotionele scha en mentale schok niet minimaliseren die onschuldige bloedjes te verduren krijgen bij het aanschouwen, voor het eerst en zonder aankondiging, van een volwassen lul die de Romeinse groet brengt. Maar waar komt hun zogenaamde onschuld vandaan? Is zij tegelijk niet ook maatschappelijk in stand gehouden dommigheid? Of minstens onnodige onervarenheid? In Scandinavië en Duitsland trekken gezinnen complexloos met z’n allen naar de sauna. Op zijn minst is gewone naaktheid daarginds volkomen normaal. Bij ons krijg je steeds meer de indruk dat alle naakt op zich reeds wordt beschouwd als pornografie. En dat pornografie binnenkort, qua strafbaarheid, een hogere status zal verwerven dan brandstichting bij nacht. Een maatschappij die nog amper het onderscheid weet te maken tussen gewoon bloot en prikkelprenten, verkeert zelf al óver de rand van een tragisch ziektebeeld. Eigenlijk is het verwonderlijk dat er, al met al, zo weinig dickpics worden rondgestuurd.

Maar wat zit ik hier weer te stomen en te sappelen en te stoken? Hou daar eens mee op! Het is beter oprecht de spons der verzoening te hanteren en met een schone lei te beginnen. Dankzij een uitvinding die gevoelige jongeren en moegetergde slachtoffers wel degelijk afschermt, en die tegelijk baldadige frustraten toch uit de gevangenis houdt.

Het fenomeen genaamd dickpic is pas groot geworden dankzij de smartphone. Welnu: die gaan we thans ook gebruiken om de dickpic te beteugelen, zonder de hulp van rechters of ordehandhavers. Alles wat we nodig hebben, is een eenvoudige app. De knowhow is voorhanden. Als biometrische gezichtsherkenning bestaat? Dan moet ook biometrische leuterherkenning mogelijk zijn. Niet eens om te bepalen aan wie het lichaamsdeel toebehoort, maar wel om simpelweg te constateren dát het om alweer een stijve tampeloeres gaat. Het desbetreffende bericht wordt vervolgens niet weergegeven op het schermpje. Het wordt echter wel automatisch beantwoord. Met een kanonnade van steeds stijvere erecties van steeds grotere lullen aan de anonieme afzender.

Indien die na zo’n beeldenstorm toch volhardt en een tweede pic stuurt, schakelen we over van plaatjes op verbale afweer. Opnieuw volautomatisch. Als artificiële intelligentie bestaat, dan kan artificiële humor evenmin een probleem vormen. Onze speciaal afgestelde ChatGPT zou zo’n pic bijvoorbeeld als volgt kunnen antwoorden: ‘Hallo daar, onbekende vogelaar! Van harte dank voor je kiekje. Zo’n ouderwetse toeter heb ik de afgelopen twintig jaar niet meer onder ogen, laat staan in mijn bek gehad. En dan die gezwollen bloedbanen, het lijken wel gordijnkoorden! Zitten spataderen bij jou in de familie? Of heb je weer overuren gemaakt met je vacuümpomp, teneinde je geval eindelijk toch eens een halve centimeter te vergroten? Of nee! Je hebt dit keer uiteraard de slurf van je zakloze stofzuiger gebruikt! Wel oppassen, hoor. Mijn neef heeft er onlangs zijn lul mee doen exploderen. En achteraf bleek niet alleen de stofzuiger zakloos.’

Als de anonymus daarna toch nog volhardt, halen we de nucleaire optie tevoorschijn. ‘Bedankt voor uw moedige inzending. Ze wordt eerstdaags beoordeeld door een jury van alleen maar kenners: Koen Crucke, Jani Kazaltzis, Saskia De Coster, Jaouad Alloul, bisschop Roger Vangheluwe en Tom Lanoye. Zij zullen uw zaakje van alle kanten grondig bekijken en taxeren op basis van twee criteria. Eerst ‘Sfeer en gezelligheid’, daarna ‘Te vreten of niet te vreten’. Als beloning krijgt u hoe dan ook een impressie van hún geslachtsdelen. In opgewonden toestand en gedetailleerd naar het leven geschilderd. Ze worden onverpakt bij u thuis geleverd in een formaat van vier bij vijf meter.’

Het zijn maar enkele voorbeelden van ontregeling en afdreiging die elke verstokte dickpic’er moeten uitputten. En dat wordt, geloof me, een fluitje van een cent.

‘Vlekjes weg? Boel weer proper. Dank u, Stomerij Lanoye!’